Hyperemesis gravidarum

De argeloze lezer zal zich wellicht afvragen of de titel slaat op een Latijnse naam van een vissoort die geen Nederlandse naam heeft. Het heeft echter niks te maken met vissen. Wel met het feit dat mijn laatste noemenswaardige feit op visgebied de zeelt was eind mei. Hyperemesis gravidarum is een ernstige vorm van misselijkheid tijdens de zwangerschap. Die duurt nu al acht weken bij mijn vrouw. Als je maar genoeg overgeeft val je tien kilo af... Je hebt geen energie meer, het gevoel van misselijkheid verdwijnt ook niet echt na het overgeven en omdat je je zo slecht voelt lukt slapen ook niet echt. Ze is ook al opgenomen geweest in het ziekenhuis om wat infusen aan te sluiten wegens uitdroging. Fysiek en psychisch een lijdensweg voor mijn vrouw. Zelf lijd ik niks fysiek maar leuk is anders om je vrouw zo te zien lijden. Niemand kan het genezen, het is gewoon hopen dat het vanzelf weg gaat. Dat kan volgende week zijn maar ook pas december. Ik ben haar persoonlijke verpleger, het huishouden is voor mij en die full time baan eist ook nogal wat van me. Die combinatie hield ik zes weken vol totdat een collega door begon te drammen over een futiliteit. Mijn ontploffing die daar op volgde was voldoende om een bezoekje aan de huisarts te brengen. Zijn diagnose was even simpel als snel gesteld: overbelast. Rust was het devies. In feite vissen op doktersadvies. Dat klinkt leuker dan dat het is. Het huishouden blijf je toch doen en voor je vrouw zorgen doe je gewoon. Even een uurtje er tussen uit om te vissen kan echter best. Vandaag in de Geul wezen vissen. Tientallen elritsen waren kortstondig het haasje met de vaste stok.

Elrits

Opeens een zware vis. Mijn grootste vis ooit gevangen in dit riviertje was een beekforel van 30cm. Veel meer als een paar honderd gram zal het beest niet gewogen hebben. Maar wat nu aan mijn lijntje hing was andere koek. Een vis van een kilo of twee kan ik best de baas met het materiaal wat ik gebruik. Nu was ik compleet kansloos. Het was te diep om te zien wat het was en de vis was te zwaar om hem ook maar iets omhoog te krijgen. Vol tegen de stroming in zwom de vis genadeloos en vastberaden de lijn stuk. De vermoedelijke dader was waarschijnlijk een moddervette barbeel. Mijn hoofd is al wat leger. Maar in het achterhoofd weet je dat iemand thuis je nodig heeft. De grote vis is nog niet van me af. Plannen om hem alsnog te vangen zijn in de maak. Maar dat vangen zal niet nu zijn. Nu terug naar huis. Daar wordt je weer geconfronteerd met de werkelijkheid. Het aloude cliché gaat ook weer op: een goede gezondheid gaat voor alles. Op dit moment droom ik niet van nieuwe spectaculaire soorten maar dat het weer beter gaat met mijn echtgenote...