De beet viel weg. Het tumult op amper een meter diep water lokt geen andere vissen. Toen ik dan eindelijk weer een voorntje wist te vangen werd deze gegrepen door een snoek. Ik vis ruim twintig jaar en het is maar één keer eerder voorgekomen dat ik een snoek met de vaste stok wist te vangen. Een haakje maatje zestien en een ragfijn nylon snoertje zijn het recept om snoek te verspelen. Het beest is niet eens echt gehaakt omdat het haakje in het voorntje zit. Toch krijg ik het beest soms even aan de oppervlakte waarna weer een run volgt. En net dat ik hoop heb dat dit goed afloopt delf ik weer onderspit. Zelfs het voorntje moet ik inleveren.
Je zou denken dat deze vis toch wel enigszins geschrokken is van het touwtje trekken met een visser maar het beest presteert het om nog een keer aan mijn lijntje te gaan hangen. Het gebit maakte weer korte metten met de onderlijn. Het is gesloten tijd voor roofvis dus ik heb ook niks bij om de snoek terug te pesten.
Dan gooi ik een paar voerballen met flink wat geweld in de vijver om de pestkop weg te krijgen. Ik begin weer beet te krijgen maar tot mijn ontzetting zie ik even later weer een kolk op de plek waar mijn dobber is. Weer een flinke dril volgt. Drie maal is scheepsrecht? Vergeet het maar. De pestkop wint weer.
Even later tijdens het avondrood zie ik diverse keren bellenplakkaten van zeelt rond mijn dobber. Ik zit letterlijk op het puntje van de stoel. Wat is dit toch heerlijk spannend. Tot twee keer toe mis ik een beet. De koek is op. Er wordt niks meer gevangen. Voldaan fiets ik huiswaarts. Alle drukte van de werkdag is van mijn schouders gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageer