Kopieergedrag

De kanaalmeerval hadden ze nog niet in Tom's Creek. Dat reduceerde mijn kansen tot nul om iets nieuws te vangen. Niet dat dit heel erg is want het was vrij rustig op het park en het weer was prima. Manolo heeft nog twee steuren op zijn verlanglijstje staan: de Atlantische steur en de spitssnuitsteur.

De succesvolle lichte haak met subtiele aasaanbieding van Ivo kopieerden we schaamteloos en weer leverde dit meer beet op dan de gemiddelde recreant aldaar die over het algemeen toch met zwaardere dobbers en grovere haken (plus een zeer royale brok aas) vissen.

Geheel ontspannen hebben we geregeld actie. Tot mijn grote verbazing vang ik weer de enige Atlantische steur op vijver drie. Verontschuldigend zeg ik tegen Manolo: "Sorry voor mij is het niet eens een jaarsoort." Zoals het een goede vismaat betaamt lacht deze de verontschuldigingen weg.

Nog geen uur later is Manolo een flinke vis aan het drillen. In een glimp meen ik de Atlantische steur te herkennen. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet op zulke korte tijd dat de sufferd zich weer laat vangen?

Toch was het zo. Manolo kopieert mij gewoon en vangt zijn gewenste target. Bij het scheppen moest ik van mezelf zijn Atlantische steur knuffelen zodat ie echt niet meer kon ontsnappen. Missie geslaagd! Eenmaal op de foto krijgt mijn grote waffel weer de overhand en ik peper hem erin dat ik hem al moe had gemaakt en zonder dat was het hem nooit gelukt om hem eruit te krijgen. Gniffelend weet Manolo dit soort rare humor toch te waarderen.

Terug in de bungalow lieten we ons de scharren en grote pietermannen goed smaken. Gekocht voor een habbekrats in een vishandel in IJmuiden. Een biertje erbij maakt het af. Geen straf zulke dagen.

Het is mijn dag niet?

Het is bijna juni en we hebben dit jaar nog geen handvol echte zonnige windstille warme dagen gehad. Vandaag was wel zo'n dag. Het gevolg was dat er niet heel veel keuze was qua stekken bij Tom's Creek. De stek die over was gebleven was helemaal niet verkeerd wat ik weet van het verleden. De vorige sessie op dit park met Ivo was een winterse sessie en ik gaf aan dat als het warmer was dat het vangen een stuk gemakkelijker zou zijn. De goede hoop was er wel. Het voeren met pellets bleek contraproductief te werken. We waren zowat de enige op de vijver die een hele poos niks wisten te vangen. De dressuur was nadrukkelijk aanwezig. Ver achter de voerplek wist Ivo dan eindelijk wat beet te krijgen. Dat is hier wat anders dan daadwerkelijk vangen. Het was echt schrapen geblazen. Althans voor Ivo dan. Zelf presteerde ik het om eigenlijk geen fatsoenlijke beet te krijgen. Ivo moest al lang wachten op zijn eerste die dag maar vergeleken met mij was ie er vlot bij. Mijn eerste vis was ook nog eens vals gehaakt ook. De enkele keer dat een beet overtuigend was sloeg ik vaak een gat in de lucht en de aanslagen die wel raak waren schoten vlot los. Ach ja als de steur niet meewerkt doet de meerval dat wellicht wel. Wat dikke dauwpieren en een pellet bombardement om hun aandacht te trekken faalden echter hopeloos.

Om even wat zelfvertrouwen te kweken besloot ik wat maden of maïs te gebruiken op een klein haakje om een karper te vangen. Zoals het hoort op een dag die de jouwe niet is zag ik nog een mooie karper vluchten toen ik de maïs in zijn buurt gooide. De hele voorzichtige beten sloeg ik allemaal mis. De beet die minder voorzichtig was leverde een lijnbreuk op. De beet die ik wel raak sloeg bleek een blankvoorn te zijn. Intussen kon ik nog even wat pruiken ontwarren. Niet lang daarna zat er lijn om de as van de molen verwikkeld.

Ivo ging richting de dubbele cijfers en om mijn leed te verzachten gooide hij zijn montage opzichtig in een palmboom. Ivo zijn haak was een stuk lichter, kleiner en dunsteliger en was eigenlijk het enige echte verschil tussen ons. Hij is de beroerdste niet en ik kon een onderlijn van hem krijgen. Ik zeg nog tegen hem voor mijn gevoel is mijn portie pech wel op nu en haalde de wijsheid van mijn leermeester Jos aan: één mooie vis kan je dag redden. Fantastisch dat dit ook helemaal uitkwam. De enige soort steur die nog ontbrak op mijn lijstje wist ik te vangen: de Atlantische steur! Happy! Zelden zo blij geweest met een nederlaag.

De bonte steurencollectie van Tom's Creek

De vrijwilligers van MijnVismaat werden dit jaar verwend met een dagje Tom's Creek. In 2015 waren we al eerder hier geweest en eerlijk is eerlijk dit vispark heeft niet stilgezeten in zijn ontwikkeling. Het formaat van de vissen is flink toegenomen en het aantal soorten vis wat hier rondzwemt is enorm toegenomen.

Diamantsteur

Vier soorten steur heb ik reeds in de pocket. Er zwemmen hier nog eens vier soorten steur die ik nog niet heb: Adriatische steur, Atlantische steur,  spitssnuitsteur en witte steur. Een hele klus om ze uit elkaar te houden zeker omdat er ook nog hybrides zitten.

Hybride steur

Het was een stuk frisser geworden en dan is het afwachten hoe de vis hierop reageert. Je hoopt natuurlijk op een nieuwe soort steur maar je weet dat je wat mazzel nodig hebt omdat de missende soorten niet overvloedig aanwezig zijn.

Nieuw voor mij: Adriatische steur

Uiteindelijk was iedereen tevreden. Een zonnige dag met veel beten, veel grote vissen en de meeste vrijwilligers wisten één of meer nieuwe soorten te vangen. Nog een dankjewel voor deze geste Sportvisserij Nederland!

Nieuw voor Manolo: Adriatische steur

Nieuw voor Marcel: Adriatische steur

Nieuw voor Remko: Adriatische steur

Nieuw voor Sjors: Atlantische steur waar hij heel blij mee was. Slaapgebrek verdoezelt deze blijheid helaas.

Nieuw voor Sjors: beluga