De kanaalmeerval hadden ze nog niet in Tom's Creek. Dat reduceerde mijn kansen tot nul om iets nieuws te vangen. Niet dat dit heel erg is want het was vrij rustig op het park en het weer was prima. Manolo heeft nog twee steuren op zijn verlanglijstje staan: de Atlantische steur en de spitssnuitsteur.
De succesvolle lichte haak met subtiele aasaanbieding van Ivo kopieerden we schaamteloos en weer leverde dit meer beet op dan de gemiddelde recreant aldaar die over het algemeen toch met zwaardere dobbers en grovere haken (plus een zeer royale brok aas) vissen.
Geheel ontspannen hebben we geregeld actie. Tot mijn grote verbazing vang ik weer de enige Atlantische steur op vijver drie. Verontschuldigend zeg ik tegen Manolo: "Sorry voor mij is het niet eens een jaarsoort." Zoals het een goede vismaat betaamt lacht deze de verontschuldigingen weg.
Nog geen uur later is Manolo een flinke vis aan het drillen. In een glimp meen ik de Atlantische steur te herkennen. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet op zulke korte tijd dat de sufferd zich weer laat vangen?
Toch was het zo. Manolo kopieert mij gewoon en vangt zijn gewenste target. Bij het scheppen moest ik van mezelf zijn Atlantische steur knuffelen zodat ie echt niet meer kon ontsnappen. Missie geslaagd! Eenmaal op de foto krijgt mijn grote waffel weer de overhand en ik peper hem erin dat ik hem al moe had gemaakt en zonder dat was het hem nooit gelukt om hem eruit te krijgen. Gniffelend weet Manolo dit soort rare humor toch te waarderen.
Terug in de bungalow lieten we ons de scharren en grote pietermannen goed smaken. Gekocht voor een habbekrats in een vishandel in IJmuiden. Een biertje erbij maakt het af. Geen straf zulke dagen.
