Kanaliseren

Met vismaat Manolo en drie kinderen naar Lelystad op de catfish vijver. De kanaalmeerval zou een nieuwe soort zijn voor ons. Moeilijkste van deze dag zou het kanaliseren van de energie van de drie bengeltjes worden. Dat de stek wel degelijk uitmaakt op een relatief kleine vijver hebben we ook vandaag weer mogen ervaren. Met vijf hengels maar 1 vals gehaakte steur vangen zegt genoeg op een fiks aantal uren. In de tussentijd zagen we medewerkers van Tom´s Creek kleine visjes vangen met een bamboehengel in de vijver ernaast. Om de tijd een beetje om te krijgen de jongens daar ook mee laten spelen. En als ze geen hengel vasthadden, het gros van de tijd dus, konden ze hun energie goed kwijt in rondrennen.

Knolletje

Toen een medevisser naar huis ging gaf hij ons zijn overgebleven pellets en dode aasvisjes plus het advies om zijn stek te proberen. We kunnen deze meneer hartelijk danken voor het geslaagd maken van onze dag. Vanaf dat moment was het wel spannend om naar onze dobbers te kijken. In no time had ik de gewenste kanaalmeerval te pakken. En Manolo wist behoorlijk wat vette steuren binnen te slepen. 

Witte steur

Kanaalmeerval

Dicht tegen de kant vingen we mini meervallen. Geinige beesten om te zien. 

Ook grote vis begint klein

Dan breekt het laatste uurtje aan. Een forse dril volgt voor mij. Ging eigenlijk uit van een steur. Om dan toch nog even een meter plus Europese meerval te vangen is een heerlijk gevoel.  

Eerste meter plus meerval

Dan doet Manolo het laatste dode aasvisje eraan. Die was al gebruikt en daarna in het zuur gelegd van de pot haring om hem weer wat op te peppen. De dril die daarna volgde duurde dusdanig lang dat we eigenlijk al wisten dat dit de vis van de dag was qua grootte. Na hem wonderbaarlijk succesvol geschept te hebben in het te kleine schepnetje bleek deze Europese meerval behoorlijk richting de anderhalve meter te gaan. De kindjes vonden het maar wat gaaf om deze mee vast te houden.

Gigant

Kopieergedrag

De kanaalmeerval hadden ze nog niet in Tom's Creek. Dat reduceerde mijn kansen tot nul om iets nieuws te vangen. Niet dat dit heel erg is want het was vrij rustig op het park en het weer was prima. Manolo heeft nog twee steuren op zijn verlanglijstje staan: de Atlantische steur en de spitssnuitsteur.

De succesvolle lichte haak met subtiele aasaanbieding van Ivo kopieerden we schaamteloos en weer leverde dit meer beet op dan de gemiddelde recreant aldaar die over het algemeen toch met zwaardere dobbers en grovere haken (plus een zeer royale brok aas) vissen.

Geheel ontspannen hebben we geregeld actie. Tot mijn grote verbazing vang ik weer de enige Atlantische steur op vijver drie. Verontschuldigend zeg ik tegen Manolo: "Sorry voor mij is het niet eens een jaarsoort." Zoals het een goede vismaat betaamt lacht deze de verontschuldigingen weg.

Nog geen uur later is Manolo een flinke vis aan het drillen. In een glimp meen ik de Atlantische steur te herkennen. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet op zulke korte tijd dat de sufferd zich weer laat vangen?

Toch was het zo. Manolo kopieert mij gewoon en vangt zijn gewenste target. Bij het scheppen moest ik van mezelf zijn Atlantische steur knuffelen zodat ie echt niet meer kon ontsnappen. Missie geslaagd! Eenmaal op de foto krijgt mijn grote waffel weer de overhand en ik peper hem erin dat ik hem al moe had gemaakt en zonder dat was het hem nooit gelukt om hem eruit te krijgen. Gniffelend weet Manolo dit soort rare humor toch te waarderen.

Terug in de bungalow lieten we ons de scharren en grote pietermannen goed smaken. Gekocht voor een habbekrats in een vishandel in IJmuiden. Een biertje erbij maakt het af. Geen straf zulke dagen.

Het is mijn dag niet?

Het is bijna juni en we hebben dit jaar nog geen handvol echte zonnige windstille warme dagen gehad. Vandaag was wel zo'n dag. Het gevolg was dat er niet heel veel keuze was qua stekken bij Tom's Creek. De stek die over was gebleven was helemaal niet verkeerd wat ik weet van het verleden. De vorige sessie op dit park met Ivo was een winterse sessie en ik gaf aan dat als het warmer was dat het vangen een stuk gemakkelijker zou zijn. De goede hoop was er wel. Het voeren met pellets bleek contraproductief te werken. We waren zowat de enige op de vijver die een hele poos niks wisten te vangen. De dressuur was nadrukkelijk aanwezig. Ver achter de voerplek wist Ivo dan eindelijk wat beet te krijgen. Dat is hier wat anders dan daadwerkelijk vangen. Het was echt schrapen geblazen. Althans voor Ivo dan. Zelf presteerde ik het om eigenlijk geen fatsoenlijke beet te krijgen. Ivo moest al lang wachten op zijn eerste die dag maar vergeleken met mij was ie er vlot bij. Mijn eerste vis was ook nog eens vals gehaakt ook. De enkele keer dat een beet overtuigend was sloeg ik vaak een gat in de lucht en de aanslagen die wel raak waren schoten vlot los. Ach ja als de steur niet meewerkt doet de meerval dat wellicht wel. Wat dikke dauwpieren en een pellet bombardement om hun aandacht te trekken faalden echter hopeloos.

Om even wat zelfvertrouwen te kweken besloot ik wat maden of maïs te gebruiken op een klein haakje om een karper te vangen. Zoals het hoort op een dag die de jouwe niet is zag ik nog een mooie karper vluchten toen ik de maïs in zijn buurt gooide. De hele voorzichtige beten sloeg ik allemaal mis. De beet die minder voorzichtig was leverde een lijnbreuk op. De beet die ik wel raak sloeg bleek een blankvoorn te zijn. Intussen kon ik nog even wat pruiken ontwarren. Niet lang daarna zat er lijn om de as van de molen verwikkeld.

Ivo ging richting de dubbele cijfers en om mijn leed te verzachten gooide hij zijn montage opzichtig in een palmboom. Ivo zijn haak was een stuk lichter, kleiner en dunsteliger en was eigenlijk het enige echte verschil tussen ons. Hij is de beroerdste niet en ik kon een onderlijn van hem krijgen. Ik zeg nog tegen hem voor mijn gevoel is mijn portie pech wel op nu en haalde de wijsheid van mijn leermeester Jos aan: één mooie vis kan je dag redden. Fantastisch dat dit ook helemaal uitkwam. De enige soort steur die nog ontbrak op mijn lijstje wist ik te vangen: de Atlantische steur! Happy! Zelden zo blij geweest met een nederlaag.

De sneeuwstorm

April doet wat hij wil. En vandaag bewees dat maar weer eens. Een heuse sneeuwstorm zorgde voor een ongekend verkeersinfarct in coronatijd. Gelukkig is chauffeur Ivo iemand die liever heel aankomt dan op tijd en veilig kwamen we aan op onze bestemming: Tom's Creek. Twee uur langer erover gedaan dan normaal en dat ging dan helaas van onze vistijd af. Niet dat we dat een hele grote ramp vonden want de omstandigheden waren niet bepaald vriendelijk. Toen we konden vissen was de sneeuwstorm gaan liggen maar de temperatuur was hooguit enkele graden boven nul en de straffe wind uit het Noorden was nog gewoon aanwezig. De watertemperatuur was ook nog gewoon winters te noemen. Dan weet je dat je blij mag zijn met elke beet. Voordeel van deze omstandigheden was dat er zo weinig vissers waren dat je struinend kunt zoeken waar die beesten liggen.

Het was voor Ivo zijn eerste keer op steur. Vlotter dan verwacht kwam ik op vier stuks. Ivo stond nog op nul. Dat was voldoende om een vilein "wil je naar huis lopen?" te ontlokken. Het kwartje viel bij Ivo dat aanslaan pas zinvol is als je een drietal seconden lang de dobber ziet wegtrekken. Niet elke beweging van de dobber is echt beet namelijk bij deze visserij. De spitssnuitsteur die veel soortenjagers nog niet hebben was zo vriendelijk om in zijn aas te bijten. Beginnersgeluk zullen we maar zeggen.

Wat geen geluk was dat Ivo prima zelf kon inschatten waar kansen lagen om wat te vangen. Pas in de blessuretijd wist ik de negende en winnende vis binnen te halen: de vetste van de dag: een hybride steur. Ivo was blij met zijn acht stuks en wil graag nog eens op herhaling als de temperaturen beter zijn.

Van hunebedden naar Lelystad

Om een kansje te maken op iets nieuws gingen we voor het eerst in de zomer vissen bij Tom's Creek. We hoopten stiekem op een nieuwe soort steur maar we wisten ook al te goed dat daar teveel op hopen zwaar teleurstellend kan uitpakken. Gewoon lekker vissen was dus het devies. En dan zagen we wel wat geschept kon worden.

We hadden meteen beet van Europese meerval die hier ook gewoon bijt midden op een hete en zonnige dag. We hadden de ervaring dat voeren op een vroege lentedag of een late herfstdag soms contraproductief werkt maar vandaag begon het juist te lopen toen we gingen voeren. Je zult lang niet alle beten raak slaan. Missers en lossers genoeg vandaag. We durfden het niet aan om dit te turven. In de zomer is de vis een stuk krachtiger. Het materiaal werd zeer stevig getest. Hengel, molen, lijn en haak hadden veel te verduren.

Meteen meerval

Siberische steur

Manolo was de eerste die een nieuwe soort mocht noteren: 150cm witte steur. Zijn dag kon al niet meer stuk. Mijn dag werd later helemaal goed gemaakt door een spitssnuitsteur. In principe de lastigste van de acht soorten steur hier. Superblij dat ik deze kan afvinken. Mooi beest om te zien maar vergeleken met de andere soorten een anorexia lijder. Qua dril heb je weinig van hem te vrezen. Wat dat betreft heb je meer spiertraining aan een witte steur. De overtreffende trap daarvan was de beluga die ik later eraan kreeg. Dit monsterlijke zwaargewicht trok de karperstok hoepeltje krom. De slip bleef maar gieren. Met een rode kop van de inspanning/hitte/zonnebrand kon ik een hele tijd later poseren met de kolos: 151cm. Na deze dril was de lijn total loss... En wij lichamelijk eigenlijk ook op het einde van de dag...

Witte steur Manolo

Spitssnuitsteur

Skinny

Witte steur

Beluga

De bonte steurencollectie van Tom's Creek

De vrijwilligers van MijnVismaat werden dit jaar verwend met een dagje Tom's Creek. In 2015 waren we al eerder hier geweest en eerlijk is eerlijk dit vispark heeft niet stilgezeten in zijn ontwikkeling. Het formaat van de vissen is flink toegenomen en het aantal soorten vis wat hier rondzwemt is enorm toegenomen.

Diamantsteur

Vier soorten steur heb ik reeds in de pocket. Er zwemmen hier nog eens vier soorten steur die ik nog niet heb: Adriatische steur, Atlantische steur,  spitssnuitsteur en witte steur. Een hele klus om ze uit elkaar te houden zeker omdat er ook nog hybrides zitten.

Hybride steur

Het was een stuk frisser geworden en dan is het afwachten hoe de vis hierop reageert. Je hoopt natuurlijk op een nieuwe soort steur maar je weet dat je wat mazzel nodig hebt omdat de missende soorten niet overvloedig aanwezig zijn.

Nieuw voor mij: Adriatische steur

Uiteindelijk was iedereen tevreden. Een zonnige dag met veel beten, veel grote vissen en de meeste vrijwilligers wisten één of meer nieuwe soorten te vangen. Nog een dankjewel voor deze geste Sportvisserij Nederland!

Nieuw voor Manolo: Adriatische steur

Nieuw voor Marcel: Adriatische steur

Nieuw voor Remko: Adriatische steur

Nieuw voor Sjors: Atlantische steur waar hij heel blij mee was. Slaapgebrek verdoezelt deze blijheid helaas.

Nieuw voor Sjors: beluga

Zomer in maart

Het was een zeer geschikte dag om in je T-shirt te vissen. Het voelde zelfs aan als hitte omdat we nog niks gewend zijn. Insmeren met zonnebrand is geen overbodige luxe nu de tere huidjes nog melkwit zijn. Gewoon genieten op Domein Rausenberger. De vissen werkten op alle fronten mee. Voor het eerst ook zeelt weten te vangen hier.

Zeelt

Koi met de vaste stok

De vaste stok (eentje waar je met 30/100 nylon kunt vissen zonder dat hij versplinterd) levert hier veel aanbeten op maar je mist er ook een hoop. De method is efficiënter en beslist de goede keuze als je loom bent van de zomerse warmte.

Sjors ging voor de drie soorten steur en hij kreeg waar hij voor kwam. Manolo had ook behoefte aan knallende aanbeten en werd daarin ruimschoots voorzien. Ontspanning omdat de vis gewoon ontzettend goed te vangen is en inspanning tegelijk, want uren lang door drillen voel je wel degelijk.

Mijn persoonlijk record spiegelkarper wat lengte betreft werd weer wat scherper gezet: 77cm.

Spiegelkarper 

Schubkarper 

Siberische steur 

Diamantsteur 

XXL

Vandaag was grote steur vangen het doel samen met Peter. Hopelijk zou de beluga ook tijdelijk een bezoekje brengen aan onze geleende onthaakmat (formaat rubberboot). We waren netjes op tijd bij de grote vijver op domein Rausenberger. De eerste hengel werd ingegooid. Ik ben de tweede hengel op aan het tuigen en ik zie wat tikjes op de top. Als ik de hengel oppak merk ik dat ik niks anders kan doen dan de vis laten uitrazen. Hij bepaalde de richting. Ook al was dat onder de lijn met boeien of onder bomen en struiken door. Als ik al een keer een meter lijn kon winnen pakte hij er zo weer drie vanaf. Ook totaal niet van de bodem af te krijgen. Ik begon al te twijfelen of mijn molen het nog wel goed deed. Of dat de vis vals gehaakt was. Of toch de meest wenselijke optie: een moddervette steur die gewoon goed zat gehaakt. De hengel bleef hoepeltje krom. Het duurde een hele poos eer we een schim zagen van de vis. Peter betwijfelde ernstig of dat wel ging passen in het king size schepnet. Toch ging dat goed. De massieve kop en het borststuk erin leiden en de staart volgt vanzelf. Toen we het schepnet plus de vis wilden optillen met twee man ging dat met grote moeite. Wat een kolos! 

Rubberboot

Net op het moment dat ik de vis wil fotograferen gaat de hengel van Peter krom. Wat een hectiek! Gelukkig is de buurman een kijkje komen nemen. Deze is gelukkig bereid de foto te maken. Helaas voor hem maakte hij een flinke smak in de modder. Een wonder dat de camera niet in het water vloog. Na een foto kreeg de gigant zijn vrijheid weer terug zodat ik Peter kon assisteren.

175cm diamantsteur

Peter heeft ook al gruwelijk veel moeite om zijn vis in toom te houden. Helaas liep de strijd in zijn nadeel af. Een losser. Twee uur sinds het binnenrijden op het terrein zijn zo omgevlogen tot onze enorme verbazing. Nog groter was onze verbazing dat we op de verkeerde stek waren gaan zitten. Oeps, even een dikke steur gejat, foutje bedankt en verkast naar de goede plek.

Nou ja, goede plek...  Urenlang hebben we het moeten doen met sporadisch een trilling op de lijn. Pas in de schemering in de avond een fatsoenlijke beet die ook meteen hing. Peter was al een aantal spullen in de auto aan het laden en dacht dat ik een grap maakte dat ik hem tot twee keer toe riep. Helemaal verbaasd kreeg hij de hengel in de handen gedrukt. Ook hier hadden we een flinke kluif aan maar we konden de dag positief afsluiten met een Siberische steur van 142cm!

142cm Siberische steur

De Maestro

Vandaag was het eindelijk weer zo ver dat ik met de Maestro ging vissen. Die Maestro heeft de naam Jos Raaijmakers. Hij is vooral bekend bij vissend Nederland als één van de succesvolste barbeelvissers. Zelf had ik het geluk dat deze meneer in mijn jeugd naast mij woonde en me de kunst van het vissen heeft bijgebracht. Mijn vader was immuun voor het hengelsportvirus. Mijn vader was altijd bereid om chauffeur te spelen en de portemonnee ging zonder problemen open als ik iets nodig had wat met vissen te maken had, maar zelf een hengeltje uitgooien? Zo gek heb ik hem nooit gekregen. Het was en is gewoon niet zijn ding zullen we maar zeggen.

Terug naar de Maestro. Van nature uit ben ik vrij gemakzuchtig. Niks mis mee op zich maar wel als je succesvol wilt vissen. Al vrij vlot was de belangrijkste les van de Maestro dat geluk een onderdeel was van het vissen maar dat verreweg het meeste geluk gewoon afgedwongen kan worden. Dat afdwingen doet hij nog steeds door alle zorg te besteden aan zijn materiaal, voer, aas en stekkeuze. Verder heeft hij de gave om te geloven in een goede afloop. Dat grenzeloze optimisme zorgt voor een scherpte die bij de meeste vissers al vrij snel wegvalt als het niet loopt. De trukendoos gaat gewoon open op momenten waarop anderen denken "och het is weer zo'n dag dat ik beter thuis had kunnen blijven...". Niet zo vreemd dus dat het zes jaar duurde eer dat ik met pure mazzel een keer meer had gevangen dan hem. Vijf tegen vier witvissen op zo'n dag dat weinig lukt. Jos beredeneert terecht dat een enkele bijzondere vangst je dag kan redden. Zo'n vangst waar je jaren later nog aan terug kan denken. Het hoeft inderdaad maar 1 vis te zijn, als hij maar speciaal genoeg is zit ie in je geheugen gekerfd. En met wat goede voorbereiding (dus geen lege accu...) staat ie ook op je geheugenkaart van het fototoestel.

Ondanks dat Jos niet vies was van aantallen vangen nam hij ook de moeite te registreren wat hij nu precies allemaal aan de haak had geslagen. Hij prikkelde me om het verschil te weten tussen een blankvoorn en een ruisvoorn. Hij leerde me de bijzondere vangsten te waarderen. Als ik weer eens met enkele tientallen vissen verschil afgedroogd was kon hij oprecht opmerken dat ik bijvoorbeeld de mooiste vis van de dag had in de vorm van een PR giebel van 46cm. Onbewust heeft hij zo de aanzet te geven om te soortenjagen.

De passie van de Maestro blijft op dit moment barbeel, maar een keertje steuren sleuren leek hem wel leuk. Uiteraard wilde hij goed voorbereid zijn en weten hoe dat nu in zijn werk ging, dat steuren vangen. Ik zei hem al dat je weinig fout kunt doen als je maar op de bodem vist en aas op de haak hebt zitten. En ook vandaag kon het niet op qua beet. Binnen een uur had Jos al drie soorten steur te pakken. De aantallen houden we maar geheim om onze geloofwaardigheid niet te verliezen.

Jos met Siberische steur

Jos met diamantsteur

De vis van de dag was voor mij een vette spiegelkarper van 72cm. Hij voelde net zo zwaar aan als een emmer vol water. Het was bij lange na niet de langste vis van de dag maar wel verreweg de sterkste. De manier waarop ik hem ving is ook het vermelden waard. Omdat we zoveel beet hadden vlogen de pellets er in een razend tempo er doorheen. Ik wilde een nieuwe portie nat maken en ik legde de hengel in langs het kantje om geen beet te krijgen. Aan de haak zaten alleen nog wat uitgezogen maden. Nog voordat ik de zak pellets in handen had vouwde de hengel zich dubbel waarop een spectaculaire dril volgde. Jos, nog bedankt voor deze gezellige dag!

PR spiegelkarper

Mijn allereerste koi

Domein Rausenberger

Na een te lange winterstop de hengels weer erbij gehaald. De dagen ervoor waren zonovergoten. De dag dat we gingen vissen was grauw en mistig. Hebben wij weer. De hoop op goed vangen werd meteen wat minder. Wat zijn wij vissers toch goed in excuses vooraf verzinnen qua slecht gaan vangen, nietwaar? Locatie was Domein Rausenberger. Doel was minstens een sterlet vangen. De kleinste vijver van de twee bevat het meeste sterlet. De sterlet heeft min of meer dezelfde kleur als een Siberische steur maar zijn snuit is spitser.

Snuit sterlet

Ook al zit er door de bocht genomen kleinere vis in de kleine vijver een gigantisch schepnet is vereist. Buiten dit net had ik ook een kleiner net bij. Schept toch praktischer en ik ging er van uit dat het grote net droog zou blijven.

Overdreven net?

De angst om slecht te vangen ging al vlot weg. Je komt gewoon niet aan vervelen toe op deze vijver. Vis nummer twee was al de gewenste sterlet. Weliswaar een albino maar ook die tellen. Niet veel later volgde een normaal gekleurde sterlet om het af te maken. En ook Manolo heeft niet lang hoeven te wachten op zijn eerste sterlet. Missies zijn wel eens taaier geweest.

Sterlet albino

Sterlet

Pieter zat ontzettend scherp te vissen. Gedreven en gepassioneerd als een wedstrijdvisser kwam hij tot ruim vijftig vissen. Uiteraard wil de ironie dat het de scherpste visser overkomt dat zijn hengel het water invliegt na een flitsende beet. Al vrij vlot trok de vis de hengel richting het midden van de vijver. Doordat de hengel bleef drijven waren Pieter, Ruud en ik in staat om over de hengel te gooien in de hoop dat we hem terug konden trekken. Het lukte Pieter wonderwel zijn bezit weer binnen te hengelen. Zonder een spier te verrekken zegt ie ook nog dat ie geen moment had gedacht aan een slechte afloop.

Diamantsteur

Om terug te komen op het grote net. Het was zeker nodig. Ook op de kleine vijver zwemmen vette steuren van dik over de meter. Vandaag had ik het geluk er maar liefst zes van die bakken binnen te harken. Een beetje geluk moet je hebben zullen we maar zeggen.

Duo Siberische steur

Siberische steur

De hengels hebben het wel te verduren onder zoveel geweld. Toen ik even vast hing en wat druk zette hoorden we het krakende carbon. Het geluid waarbij elke visser wel even een koude rilling voelt. Ik was niet heel erg rouwig erom. Het stokje had zijn beste tijd wel gehad en eigenlijk was één hengel genoeg op dit water. Meer dan eens hadden we twee vissen tegelijk op de mat. En het viel op dat met name de kruiskarpers (te herkennen aan twee kleine bekdraden) de felste aanbeten gaven. Het is helaas geen echte soort, want een hybride, maar fun om te vangen zijn ze zeker!

Duo kruiskarper

Manolo was de karper specialist vandaag. Niet dat zijn records heel scherp stonden maar vandaag toch maar mooi zijn grootste koi, schubkarper, spiegelkarper en kruiskarper ooit gevangen! De teller bleef de hele dag door wel oplopen en met zijn vieren hadden we dik over de honderdtwintig vissen gevangen. De term hengelsport dekt de lading dan wel.

Koi

Spiegelkarper

Spiegelkarper

Spiegelkarper

Als gezellige afsluiting nog een royale portie frietjes naar binnen gewerkt met zijn vieren in een authentiek Belgisch frietkot. Het zegt genoeg dat vier grote volwassen kerels met goede trek het niet opgekregen hebben terwijl het goed smaakte. Laten we het er maar op houden dat we verzadigd waren door de goede vangst. We komen zeker nog een keer terug!