Fun op zout water

We hadden liever in Noorwegen gezeten maar ook dit jaar besloten Manolo en ik er het beste van te maken en het op een binnenlandse vierdaagse vistrip te houden. Geen stress van onder welke voorwaarden je reis kan doorgaan, als ie al doorgaat... De auto zit in elk geval goed vol.

Op de eerste dag halen we aardig wat zagers en zeepieren op om vervolgens met een licht stokje te peuteren langs de kade in IJmuiden. Tot onze verrassing is zowat elke worp een aanbeet. Het mini stukje zager op een minihaakje valt enorm in de smaak. En zo tikken we met zijn tweetjes tientallen zoutwatervisjes omhoog op twee uurtjes tijd. Een heerlijke start van onze quality time. 

 

Dan is het tijd om de sleutel van onze bungalow te halen en ons tegoed te doen aan een overheerlijke pasta. Energie opdoen voor de volgende stek: het Noordzeekanaal. Het werd ons overigens erg duidelijk dat we gewend zijn aan elektrisch koken...

 

Smijten met poken richting het midden van het kanaal met honderd gram werpgewicht. We hopen sterk op platvis want die hadden we nog niet gezien bij de kade. De kant was pas gemaaid en we waren daar als enige vissers heerlijk comfortabel aan het vissen. Helemaal alleen waren we niet want een hoop spionnen vanuit de auto waren aan het gluren of wij maatse lekkernijen aan het vangen waren. Die halen pas hun hengels uit als ze zien vangen dus... Ik hoop dat deze lui ook een verrekijker bij zich hadden want we hadden ook een microfishing haakje erbij met een een flinterdun stukje zager. Dat je eigenlijk bij jezelf denkt: hoe moet de vis dat gaan vinden? 

 

Ook nu zijn we blij verrast dat we goed beet blijven houden. In totaal zeven soorten waarvan drie soorten platvis. De platvis vloek bij Manolo duurde erg lang en we ruilden op een gegeven moment van stek om er maar voor te zorgen dat hij ook platvis ging vangen. Maar uiteraard begon ik platvis te vangen waar hij had gezeten. En het duurde vreselijk lang maar uiteindelijk wist hij ook een trio tongen binnen te halen. Mooie start van onze trip! 

 

 

 

Lomp vissen

Een missie met Manolo op het oosterstaketsel van Nieuwpoort. Puur aardrijkskundig gezien is dit het noorderstaketsel maar wij Nederlanders kunnen er niks van zeggen omdat we zelf een Westerschelde en Oosterschelde hebben. Om er te komen werd al gewaarschuwd voor een flinke wandeling eer je er bent. We hoopten dat een krakkemikkige auteur dit geschreven had op internet maar helaas had hij gelijk. Het is echt flink aanpoten met de koelbox zonder wieltjes. Ergste van alles is dat we kilometers langs de hekken van een  militair terrein liepen met allemaal perfecte parkeerplekken. Maar het was "natuurgebied". Een postzegel groot, ontsierd door het uitzicht op prikkeldraad, barakken en beton. De fauna bestond vooral uit konijntjes.

Staketsel

Gelukkig ervaar je op het staketsel zelf de weidsheid van de zee. Het was fantastisch weer en de charme van de Belgische wetgeving levert soms wel 6 hengels per persoon op. Zoveel hengels hadden we niet eens bij, maar geen zorgen: er is goed vis te vangen met minder hengels. Op de kop ver gooien leverde schar en wijting op. Ons target was echter de lomp. En dat is Vlaams voor vijfdradige meun. En om gericht op dit beest te vissen kun je het beste je montage laten zakken tussen de palen waar water staat. Zeventien stuks met zijn tweeën op vier uurtjes tijd. We waren meer tijd kwijt aan reistijd dan aan het vissen zelf. Kortom we doen er alles aan om voor gek versleten te worden.

Vijfdradige meun

Doublet

De Gremlin

De eerste dag aan zee voor mij dit jaar. Altijd fijn wat frisse zeewind mee te pakken en als Limburger voelt het aan als een minivakantie. Vrouwlief, schoonbroer en schoonzus gaan mee. Ze hopen wat leuke vogels te kunnen spotten en zijn tevens een beetje nieuwsgierig naar hoe ik vis en willen zelf ook een hengeltje uitgooien. Om de kansen letterlijk te spreiden heb ik een heavy feeder meegenomen voor op de platvis, een spinhengel voor de rovers en een vaste stok voor het pielen tussen de blokken.

Beet!

Het lijkt zo simpel. Een beetje pielen met klein aas tussen de blokken in en je scoort zo een hoop kleine soorten die je met de normale hengeltechnieken niet gauw zult vangen. Het duurde even voordat ik het eerste visje te pakken had. Het was wel meteen de gewenste nieuwkomer: een groene zeedonderpad. Een grappig beestje dat wel wat weg heeft van een Gremlin. De rest van de dag leverde de vaste stok geen enkele vis meer op. Het water was ruw en klotste behoorlijk waardoor de bewoners tussen de blokken waarschijnlijk dieper en rustig water opzochten. Het was ook volle maan en dat schijnt dan ook springtij te veroorzaken.

Groene zeedonderpad (Gremlin)

Ruw

Natte broek

Zwaarder dan je dacht dat zeevissen...

De heavy feeder leverde met regelmaat schar op. Het stikt op dit moment gewoon van de schar in IJmuiden. Bijna onmogelijk om ze niet te vangen als je op de bodem vist. Slechts één wijting liet zich foppen zo. Andere soorten kregen geen kans door het scharrentapijt.

Dan de spinhengel. Een pilker ergens op de gok gooien levert je heus wel eens vis op als je maar lang genoeg blijft gooien. Interessanter is het als je vogels binnen werpbereik ziet jagen op visjes. Zo'n kans moet je niet laten lopen en elke worp was direct raak. Helaas duurde de vreetorgie maar even. Spectaculair is het wel met licht materiaal. Met kleine veertjes vang je zelfs de kleine zeebliek waar de makreel op jaagt. Visjes van enkele centimeters.

Makreel

Mini haring

Schoonbroer had nog nooit een gier gezien in het wild. Alsof de duvel er mee speelt: er vloog doodleuk een vale gier in IJmuiden! Gemist doordat hij door de makreel bezig werd gehouden. Ik weet niet hoe zeer het vogelaarswereldje hem dat kwalijk neemt. Vandaar de onherkenbare foto. Ondanks dat we de aaseter graag gezien zouden hebben toch een geslaagde dag!

Stef H. de vogelspotter makreelspecialist

Een flitsend einde

Peuteren op het stenen piertje van Sjors. We hebben het geweten. Eerst nog lang kunnen genieten van de file omdat meer mensen op het idee gekomen waren richting zee te trekken. Dan klauteren als een steenbok in de tropische hitte. Zo hier en daar nog wat spulletjes verloren tussen de blokken. We werden gaar gekookt in de brandende zon. En we kregen geen enkele beet tot onze ontzetting. Zelfs geen krab. De geep was goed actief maar daar hadden we het juiste materiaal niet voor.

Een illusie armer richting havenhoofd gereden. Daar konden we een hapje eten en vissen tegelijk. Mijn frieten waren rauw en de kibbeling leek wel een half uur gefrituurd te zijn. Gelukkig was deze stek ons beter gezind. Schar, wijting en zeebaars waren de buit. Geen nieuwe soorten voor mij maar wel de eerste foto van een zeebaars. Manolo was de scharren specialist vandaag.

Zeebaars

Schar

Op zich wel blij dat we een maaltje vis hadden gevangen maar geen nieuwe soorten waar sterk op gerekend was is toch teleurstellend. De trigger om naar huis te gaan was een Engelse gozer die behoorlijk sterk spul had gebruikt en het goed idee vond om bij ons te gaan zitten. Niet dat hij bedreigend over kwam maar irritant was hij zeker. Drugs are bad, m'kay?

Ruim tweehonderd kilometer lang werden we getrakteerd op een flitsende show van moeder natuur. Soms sloeg de bliksem doodleuk vier keer op dezelfde plek in. En dat in een paar tellen. Niet het flitsende einde waar we op gehoopt hadden maar wel indrukwekkend om mee te maken.

Naar de haaien (Deel 2)

Vandaag dan de herkansing. Vorig jaar had ik wel vis maar niet de zo gewenste haai. Zou het deze keer dan wel lukken? Ik had het geluk om op de Big Marlin te mogen vissen. De Big Marlin heeft een kapitein die gerust "De haaienfluisteraar" genoemd mag worden. Het is niet zo dat de Noordzee zo vol zit met deze beesten dat elk stuk zeewater deze prachtige vissen kan opleveren. Kennis van stekken is essentieel. Een paar meter ernaast vissen en je vangt niks.

Vanuit Neeltje Jans vaart de boot een flink stuk richting Engeland. We kregen bijna een heuse aanvaring te verwerken omdat er behalve wegpiraten ook zeepiraten bestaan die onze boot snijden. Onze schipper weet op tijd de boot tot stilstand te brengen. Het scheelde niet veel of we waren letterlijk naar de haaien gegaan.

Neeltje Jans

Het weer is prachtig, droog, zonnig, niet te warm en niet te koud. De wind doet ook zijn best om de opvarenden geen zeeziekte te bezorgen en het spektakel kan beginnen. Lang wachten op de eerste haai hoefden we niet. Een aantal vissers zagen hun eerste inworp al beloond worden met mooie gevlekte gladde haaien.

Intussen kwam de ene haai na de andere aan boord. Zelf had ik nog niks behalve een ondermaatse wijting. Vertwijfeld ga je jezelf afvragen of je niet iets fout doet. Dan ineens zware weerstand na een aanbeet. Nu kunnen drie flinke wijtingen dat ook veroorzaken dus vooral niet te vroeg juichen. Als de vis dan eindelijk aan de oppervlakte komt zie ik dat het een haaitje is! De angst om hem te verspelen is groot. Die angst is niet echt gegrond maar het gevoel deze vis niet mag ontsnappen is intens.

De vis wordt geschept en mijn vreugde is enorm. Het is geen monster met zijn 54cm maar het is wel mijn eerste "Jaws". Een prachtig beest en het is waarschijnlijk ook wat mij betreft de vis van het jaar!

Gevlekte gladde haai

De bijvangsten waren gering maar zoveel haaien maakten de sfeer op boot echt wel goed. Op één persoon na had iedereen minstens één haai gevangen. Op het evenement Sharkatag van Sportvisserij Nederland werden op de tweede dag maar liefst 80 haaien gevangen. 21 daarvan werden op de boot gevangen waar ik op zat. Op zes uur vissen is dat gemiddeld elke 17 minuten een haai aan boord. En dan te bedenken dat er ook nog enkele haaien werden verspeeld! Deze fantastische visdag is toch de verdienste van kapitein Dré Vriends. De man is zelfs zo vriendelijk om hartje zomer erwtensoep te serveren. En geloof me, die smaakte prima. Hulde!

Naar de haaien (Deel 1)

Een project van Sportvisserij Nederland om haaien te vangen en te merken. Onze boot bracht wel wat haai op maar helaas geen voor mezelf. Als troost ving ik wel voor het eerst steenbolk. En zonder beet zat ik zeker niet want ook wijting en tong lieten zich vangen.

Steenbolk

Een winderig debuut op zee

Ik heb al heel wat viservaring. Ook op zee. Maar alleen vanaf de kant. Dit zelfde geldt voor vismaat Manolo. Vandaag ging het er dan van komen. De eerste keer met een boot op zee. Op de Westerschelde. De titel doet misschien vermoeden dat er vele stinkende gassen zijn vrijgekomen. Geheel begrijpelijk voor degenen die me kennen. Het gaat echter over de windkracht. Die was doodleuk zes. Niet echt ideaal om mee te beginnen. Ik heb alles binnen kunnen houden maar daar is alles mee gezegd. Zeeziek zijn is een regelrechte kwelling. Maar deze site gaat niet over ontberingen maar over vissoorten vangen. Het doel was gul en schar vangen. Aangezien het niemand op de hele boot was gelukt een gul te vangen was het geen schande dat dit ons ook niet was gelukt. De schar is ons wel gelukt en dat gaf troost. Een gedachte wat ineens zomaar in je kan opkomen als je zeeziek bent is: was ik maar gaan werken... Een beetje visser hoort dit nooit te denken. Ook niet als hij geen enkele beet krijgt. Nog meer troost was dat verse schar uitstekend smaakt! Om er nog een schepje troost boven op te doen ving ik ook nog een persoonlijk record wijting: 29cm! De methode? Kijken wat je bootgenoten doen. Afkijken is leerzaam. De schipper wil ook dat je met vis thuis komt anders is de kans groot dat het blijft bij één keer bootvissen. Of we ooit nog eens gaan? Natuurlijk, maar nooit meer met windkracht zes of meer!