Soortenjagen in Zweden

Dit keer een bestemming gekozen waar het soortenjagen op een laag pitje gaat staan: Zweden. We gaan om lekker snoek te vangen. Gewoon aantallen vangen en wellicht ook nog ons PR aanscherpen. Op internet nageplozen dat juni een prima maand is. De paai van de witvis is dan net geweest en de vis is te vinden langs de oevers en bij de vegetatie. Het meer naast onze bungalow is Ivösjön. Het grootste meer van Skåne, de meest Zuidelijke provincie van Zweden. De vergunning is online verkrijgbaar: 

Fishing in Ivösjön, Levrasjön (ifiske.se)

Lekkerbekkend kijkend naar de visstand valt ons op dat een hoop soorten er "plentiful" zitten: onder meer ons hoofdtarget snoek maar ook vissoorten die we nog niet hebben kunnen afvinken: kwabaal (burbot) en kleine marene (vendace). We beseffen wel dat die laatste twee beter te vangen zijn als het kouder is. 

Dag 1. Onze reis naar Zweden per auto gaat vlotjes. Zelfs Hamburg weigerde ons een file voor te schotelen. We hadden zelfs nog even de tijd om vanaf de kant een poging de snoek te wagen. Wat vrijwel meteen opviel was dat vanaf de kant het heel erg moeilijk is om een plekje te vinden waar je lekker kunt gooien. De oevers zelf bestaan uit voornamelijk bos inclusief laaghangende takken en de waterplanten zijn rijkelijk aanwezig. Ook was het wel heel erg ondiep. Maar ondanks dat wisten we toch al een snoekje te verschalken op amper een uurtje netto vistijd. Vanaf de bellyboat kunnen we morgen makkelijker bij veelbelovende stekken komen. We hebben zin in onze allereerste keer met de bellyboat. Oefenen van te voren is er niet van gekomen...

Dag 2. Ivosjön is heel erg groot. Levrasjön van dezelfde visvereniging is iets beter te overzien en we denken meer kans te maken op het kleinere meer met de bellyboat. Het is even wennen om vooruit te komen en te draaien met dit vaartuig. Gelukkig voelt het wel stabiel aan. Je hebt geen moment het idee dat je kunt omkiepen. Waar je wel op moet letten: nooit met flippers aan vooruit proberen te lopen in het water. Heel beleefde mensen dat ze me niet hebben uitgelachen toen ik voorover kukelde. Het speldaas was ruim aanwezig dus de paai was al geweest. Ondanks een hoop veelbelovende stekken: geen roofvis gezien. We realiseren ons dat het prachtige zomerse weer dat al vele weken hier huis heeft gehouden onze kansen op snoek heeft verpest. Ze liggen diep waar wij ze niet gaan vinden zonder fishfinder. Ook de kansen op kwabaal en kleine marene zijn nu nul.

Dag 3. In een hengelsportzaak kregen we de tip om de Westkust te kiezen als zoutwater stek. De nauwe doorgang in het Kattengat met Denemarken aan de overkant zorgt voor stroming in het water. Heel erg vriendelijk voor vissers zijn ze hier niet vinden wij. Bijna elke pier of haven is verboden om te vissen... Het haventje waar het wel mocht leverde met pijn en moeite twee botten en één zwarte grondel op. Het natuurschoon compenseert de moeizame start qua vissen goed.

Dag 4. We besluiten een ander water te bevissen: de Helge å. Een laaglandrivier waar het niet erg dat het zomer is. Gewoon lekker op witvis. We hebben zelfs kans op een nieuwe soort: de brasemblei (zope). De vis had er zin in want we hadden er samen ruim tweehonderd gevangen. Helaas geen brasemblei gezien.

Dag 5. Ivösjön deel drie. Ondanks we weinig vertrouwen hadden om iets te vangen met de kano erop uitgegaan. En ook nu ondanks vele meters plantenbedden afvissen geen actie. Ze liggen er gewoon niet. Een ingecalculeerde teleurstelling dus en de omgeving maakt weer een hoop goed. De paella van Manolo was subliem!

Dag 6. Rögle dammar. Een vijver waar we met de methodfeeder aan de slag kunnen. Kans op karper en gigantische brasem. Om het kort te houden: zoveel kreeft vangen als hier lukt je nergens. Wat een ongelooflijke plaag is het hier. Tientallen hebben we er gevangen en nog was het gros mis of los. We hadden niets bij om deze krengen te omzeilen dus hebben het kort gehouden. Aan de kust op de weg terug nog blonde grondel gezien. Helaas is ook die ons niet gelukt. Het beestje op de foto is toch echt met een bakje gevangen en niet met de hengel. Al met al genoten van het Zweedse landschap en het gezelschap. Ook al zat het tegen met vissen de herinneringen zijn toch positief.

Baars XXL

Met vriend en specialist Pieter op baars op een plas  langs de Maas. Toen hij hoorde dat mijn PR baars 45cm was gaf hij aan dat het goed mogelijk was om dat record te verbreken. Hij wist nog wel een leuk plekje. Hij had nog wel een extra waadpak bij zodat ik wat loze ondiepe meters oever kon skippen en zodoende net even verder kon werpen. Neem wel wat droge kleren mee en een handdoek adviseerde hij nog. Bramenstruiken en waadpakken combineren slecht.

Om bij de parkeerplek te komen dacht ik nog via een modderig stukje helling een stukje te kunnen afsnijden. Flink wat toeren, wat banden zonder grip die alleen maar modder rondslingerden plus een hoop lachende toeschouwers deden me besluiten toch maar de langere route te pakken die minder steil was. 

Aangekomen op de parking zie ik Pieter al de hengels optuigen. En ja hoor: ook hij had de jammerende auto goed kunnen horen. De begroeting is als altijd hartelijk en vol goede moed gaan we een zonnige dag tegemoet.

Bij de eerste stap in het water liep mijn linkerbeen al onder water. Gelukkig kan ik goed tegen kou. Je kunt het water in oktober lastig lauw noemen. Geduldig neemt Pieter de tijd om de voor mij nieuwe techniek aan te leren op baars. Vooral de traagheid verbaast me. Ik ken de baars vooral als een felle rakker die niet terugdeinst voor een hoop kabaal en snelheid. 

In mijn carrière heb ik wel wat 40+ baarzen gevangen maar dat is verwaarloosbaar met Pieter zijn statistieken dus ik luister braaf. Dat mijn derde vis binnen een uurtje vissen een kolossale baars van 48,5cm werd had ik niet durven dromen. Wat een magnifiek exemplaar. 

Het water in mijn linkerbeen bleef stijgen totdat het kruis bereikt was en toen begon het rechterbeen vol te lopen. Een hele aparte ervaring zo klotsend lopen in een waterzak. Goede training ook die extra liters meezeulen.

 

 

Ook voor Pieter was dit een topdag en samen vangen we 21 baarzen waarvan de kleinste 38cm was... Wat een topdag. Hartelijk dank voor deze mooie ervaring Pieter!

 

Ardennen na de zondvloed

Het is alweer een poos geleden dat de ongekende zomerse overstromingen het nieuws domineerden. De gevolgen zijn nog altijd zichtbaar. Enorme boomstammen, stukken caravan, golfplaten, complete hooibalen en nog veel meer ontsieren de oevers op bepaalde stukken. Een brug die vele meters hoog boven het huidige waterpeil staat is afgesloten voor autoverkeer. Het stalen hekwerk is verwrongen door het geweld van het water. Het doel van mij en Ivo was echter niet de ramptoerist uithangen maar kijken of er nog vis te vangen was.

 

Het water was nog altijd troebeler dan gebruikelijk in de zomer. Dat hoeft zeker voor barbeel niet slecht te zijn. We kregen vlot beet van een hoop soorten. Ivo genoot zichtbaar van zijn eerste keer vissen in de Ardennen. Comfortabel zaten we bij ideaal weer tientallen visjes te vangen met de vaste stok.

Om de grovere vis het leven zuur te maken worden de feeders ingezet. Ivo stond met de mond open te kijken hoe een barbeel aanbeet uit kan zien. Helaas verspeel ik de eerste twee barbelen omdat de slip niet licht genoeg stond: ook na 30 jaar vissen maak ik nog steeds fouten... Gelukkig waren de barbelen bereid om toch nog vaker te happen en zo konden zowel Ivo als ik poseren met deze krachtpatsers.

 

De beten beginnen af te nemen met de vaste stok. Dat kan zijn omdat het gros in de buurt al gevangen is maar het kan ook zijn dat er iets groters ligt op de voerplek die de kleintjes angst aanjaagt. Tot vreugde van Ivo besloot een leuk formaat forel de strijd aan te gaan met de Ardennen debutant. 

 

We besluiten ondanks het succes ook een andere stek aan te doen een stuk stroomafwaarts. We starten uitstekend met twee barbelen maar dan vangen we tot onze ontzetting alleen nog maar zwartbekgrondels. 

 

Deze stek lijkt afgeschreven te zijn. De normaal massaal aanwezige elritsen, alvers, kopvoorns, gestippelde alvers, riviergrondels en blankvoorns zijn verdwenen... Omdat we beiden absoluut geen fan zijn van zwartbekgrondels besluiten we vroeger richting ons avondeten te gaan.

Na een prima maaltijd doen we nog even Ivo zijn thuiswater aan met als hoofddoel ontspannen voorntjes te vangen met de vaste stok. Dat lukte  meer dan goed en ook het formaat voorn was gewoon in orde. Ik heb nog een method feeder inliggen met wat hoop op een karper. De dag was al geslaagd maar als dat ook nog zou lukken zou het plaatje helemaal af zijn. Bij het invallen van de duisternis werd die wens ook vervuld. Met een bizarre score van twaalf vissoorten vandaag kunnen we niet anders als gelukzalig terugblikken op een geslaagde missie.

 

 

Van Preikestolen naar hunebedden

Het originele plan was een week vissen in Noorwegen in de buurt van Preikestolen. De klif die 605 meter boven de Lysefjord uittorent. Door de corona perikelen plus het feit dat Noorwegen alles behalve afhankelijk is van het geld wat de toeristen meebrengen kon daar een dikke streep door. We konden het huisje omboeken naar Drenthe. Daar zouden we dan de hunebedden kunnen bewonderen. Bouwwerken van meer dan 5000 jaar oud met een maximale hoogte van 1 meter 65.

Hunebed

Nog een hunebed

Als we dan toch daar zijn konden we net zo goed een hengel meenemen. De enige drie Nederlandse provincies waar we nog nooit gevist hadden waren Groningen, Friesland en Drenthe. Leek ons wel geinig om dat van de bucketlist af te strepen.

Groningen stond als eerste op de planning. Het Reitdiep is prima roofviswater volgens diverse internetbronnen. Om dressuur een beetje te vermijden en de parkeerkosten te omzeilen negeerden we Groningen stad en vonden we op Google Maps een plekje waar niemand anders komt: Wierumerschouw. Een bruggetje en een stuk kade. Daar zouden we ze wel even vangen. Op de plek aangekomen zagen we al twee vissers die elk stukje secuur afvisten met kunstaas. Ook was er een groep hangjongeren die zichzelf prima vermaakten met zwemmen en de brugwachter uitdagen.

Wierumerschouw

De eerste Groningse vissen: boven mijn kolblei en beneden die van Manolo

Midden op een hete zonnige dag iets vangen met kunstaas ging onder deze omstandigheden niet lukken.  Gelukkig werkte plan B wel. Met een voertje en een vast stokje werden de nodige visjes verschalkt op een uurtje tijd. Door naar de volgende provincie: Friesland.

Na een uur rijden kwamen we aan bij het riviertje de Linde te Vinkega. Daar hadden we welgeteld een kwartier de tijd om iets te vangen alvorens we konden inchecken in het Drentse huisje in Vledder. Die tijd was voldoende om twee alvers en een baars te vangen. Tevreden (snel tevreden zijn is een prima recept om gelukkig te worden) reden we naar Vledder.

Linde

Manolo zijn eerste Friese vis

Mijn eerste Friese vis

In Vledder aangekomen werd ons bij de receptie verteld dat onder de 15 pond karper niets bijzonders was. Dat geeft de burger moed. Omdat het erg lang duurde eer we beet hadden van een karper pakten we maar weer plan B erbij. Een vast stokje en een voertje waarmee we in zeer korte tijd twintig witvissen vingen. Trots omdat we nu in alle provincies vis hebben gevangen weer omgeschakeld naar de karpers. Om het kort te houden: vijf uur lang erop vissen was niet voldoende om er eentje te vangen. Prutsers dat we zijn...

Vledder

Eerste vis uit Drenthe

.

Etteren in Itteren

Weer een flinke radiostilte op de blog. Wees gerust: het is niet zo dat ik al die prachtige vangsten voor mezelf hou. De vissen houden zich over het algemeen keurig aan minimaal anderhalve meter afstand van mijn haak. Het kutvirus, beter bekend als corona, heeft er voor gezorgd dat zowel de Noorwegen visreis als de Griekenland gezinsvakantie niet doorgaan. Een jaar dat zomaar tientallen nieuwe soorten had kunnen opleveren zal nu een jaar worden waar ik waarschijnlijk blij mag zijn met één nieuwe soort.

Itteren

Een etter die ik nog niet heb is de graskarper. Schijnt een makkie te zijn om te vangen maar er rust een vloek op dat beest zodra ik een hengel vast heb. In Itteren zitten er genoeg. Ik zag ze ook gewoon zwemmen. Brood, mais en popcorn moeten de klus klaren. De beesten zwemmen apathisch hun rondjes. Negeren vlokken brood. De popcorn doet niks. Alsof ze verzadigd zijn. Ze schrokken amper als ik op hun kop gooide. Ik weet dat dit mijn kansen om ze te vangen niet groter maakt maar het was pure frustratie. Stelletje zombievissen.

Naast de oppervlakte visserij had ik ook nog een method ingegooid met mais als aas. Toen die na dik een uur begon te rammelen kreeg ik hoop. Ook de dril voelde goed. Een obese kruiskarper was de vangst. Zelden zo teleurgesteld geweest. Niet veel later volgden twee brasems.

Ongewenste kruiskarper

Misschien dat er nog leuk gevangen kon worden met de feeder en wellicht dat er toch nog een graskarper op de bodem zich vergiste in de mais. Helaas viel de beet compleet weg. Ook aan de oppervlakte was niets meer te zien. De wind draaide (slechte ervaringen mee) van Noord (slechte ervaringen mee) naar Oost (slechte ervaringen mee). Gevoelsmatig wilde ik gewoon al inpakken en naar huis. Maar ik koos ervoor nog een uur langer aan de gifbeker te lurken. Dan kon ik linea recta door naar de school om de kinderen op te pikken.

De oppervlakte hengel omgebouwd naar een method en juist als ik die korf ingooi stuitert de andere hengel die al lang roerloos erbij lag. Een leuke dril volgt. Echt hopen op graskarper durf ik al niet meer. Het resultaat was een gigantische vloermat van een brasem wat ook nog een nieuw persoonlijk record was. Een troostprijs. Een pleister voor een gapende wond.

62cm brasem

Dansen op de blokken

Een dagje Waal met schoonvader en schoonbroer. Een hoop vissoorten waren mogelijk die zij nog niet hadden. Zelf hoopte ik dan eindelijk een foto te kunnen maken van de witvinriviergrondel die ik in 2009 al in de IJssel had gevangen. De krib die het dichtste bij de auto lag kreeg de eer om bevist te worden. Met het vaste stokje hadden we amper 40 cm diepte op een zandbodem. De Waal is allesbehalve een stille rivier dus het water klotst, golft en stroomt alle kanten op. Een heel andere setting dus dan wat de heren gewend waren.

Blokken

Wat ook nogal opviel waren de blokken op de krib die uitblinken in instabiel liggen. Als iemand van het gezelschap wat meters moest maken kon dat best worden omschreven als een dansje op de blokken. Bij het terugzetten van een brasem lag ik al bijna in de Waal en het is dat ik laarzen droeg zodat alles toch nog droog bleef. Mijn schoonvader wilde dat nog overtreffen door helemaal gestrekt richting de Waal te vliegen. In een reflex wist ik hem nog omlaag te duwen wat een betere keuze was dan een duik nemen. Het is niet netjes om gewichten te noemen maar het was niet geheel onmogelijk dat hij tijdens het vallen ook nog één van zijn schoonzoons mee zou nemen in het water. Maar goed het liep gelukkig met een sisser af en het moet gezegd worden: de rest van de visdag waren we zo gewaarschuwd dat verdere incidenten uitbleven.

Pontische stroomgrondel

Altijd blij met een PR

De vangsten waren goed. We hoefden nooit echt lang te wachten op beet en het ene na het andere target kon afgevinkt worden. Opvallend veel pontische stroomgrondel waaronder een moddervette van 15 cm. De witvinriviergrondel was al een stuk minder aanwezig met slechts vier exemplaren maar wel goed verdeeld zodat ieder hem binnen had. De beet begon wel erg af te nemen op een gegeven moment en we kozen ervoor te verkassen naar de krib verderop. Met de regen erbij gaven de blokken nog meer uitdaging maar gelukkig was nu iedereen bedreven in het steenbok spelen.

Witvinriviergrondel

Het maffe is dat de krib verderop geen enkele pontische stroomgrondel of witvinriviergrondel opleverde. Wel kesslers grondel die dan weer afwezig was op de eerste krib. Verschil in diepte, stroming of bodem was er eigenlijk niet dus mocht je deze visjes willen vangen en het lukt niet: een krib verderop kan alles anders zijn.

Kesslers grondel