Uitwaaien

Het plan was om kleine platvis, met name tarbot en griet, vanaf het strand in IJmuiden te vangen. Mensen die met netten op garnaal vissen vangen ze geregeld. De theorie was dat de meeste vissers te ver gooien en te grote haken gebruiken om deze beesten te vangen. We wisten dus wat ons te doen stond. Kleine haakjes gebruiken en vooral niet te ver gooien.

Samen met schoonvader Peter en vismaat Manolo gingen we dus richting IJmuiden. Collega soortenjager Sjors pikten we op in Brabant. Hadden hem nog nooit live ontmoet en we hebben maar de gok genomen dat het gezellig gezelschap was. Gelukkig bleek dat ook zo te zijn.

Winderig

Eenmaal aangekomen kon ons plannetje de prullenbak in. De harde wind was weliswaar voorspeld, maar hopen dat het meevalt mag altijd. Flink wat schuimkoppen en de wind loodrecht op het strand. Typisch was ook dat we de enige vissers waren die daar op dat moment rondliepen. Maar we lieten ons niet ontmoedigen en gingen over op plan B: tussen de blokken peuteren.

Sjors in actie

De slijmvissen en de gehoornde slijmvissen hadden er zin in en we hadden regelmatig beet. Voor mij was de gehoornde slijmvis een welkome nieuwe soort. Zo ook voor Manolo. En voor schoonvader Peter was het zelfs zijn eerste zeevis ooit. Je moet ergens beginnen nietwaar?

Slijmvis

Gehoornde slijmvis

Peter zijn eerste zeevis

Hoorntjes

De hengels die wat verder ingegooid werden leverden vooral leeg gevreten haken op. Gezien het feit dat er af en toe een krab mee naar boven werd getakeld deed vermoeden dat zij de oorzaak waren. Toch hadden we tussen de krabben in af en toe beet van vis. We presteerden het om geen enkele beet hiervan te verzilveren. Intussen gierde de wind vrolijk door en de golven beukten goed op de stenen.

Peuteren

Na wat kibbeling en frieten naar binnen gewerkt te hebben probeerden we nog een uurtje op de Trawlerkade. Lekker luw tussen de bootjes in peuteren. Dat uurtje was verbazingwekkend genoeg voldoende om even vier soorten erbij te vangen: steenbolk, zwarte grondel, bot en aal. Een stek om te onthouden, en ook in het donker was het prettig vissen. Lekker uitgewaaid in elk geval.

Bot

Aal

Glad verlopen nacht

Het plan was om aal te vangen. Met een dauwpier en een feeder is het een simpele visserij. Ik begin met vissen als het nog licht is. Kijken of er al wat te vangen is. De brasems en blankvoorns stonden in de rij om gevangen te worden. Op een gegeven moment haal ik een voorntje binnen die ineens te grazen wordt genomen door een enorme baars. Ik had al het geluk van de wereld dat deze baars niet ontsnapte. Het beest was niet eens gehaakt. Hij weigerde gewoon koppig zijn prooi in te leveren en ik kon hem scheppen na een heftige strijd. Een record baars voor mij: 45cm! Een super begin en mijn dag kon niet meer stuk. Maar het doel was aal en dus bleef ik door vissen.

Baars

Eigenlijk heb ik een hekel aan 's nachts vissen. Als je iets laat vallen ben je het altijd kwijt. Zaklampen schijnen altijd te kort of schijnen niet fel genoeg. Je gaat gemakkelijker op je hengel staan. Geloof me, het geluid van een splinterende hengel gaat door merg en been. Carbon splinters hebben ook al de onhebbelijke neiging om zich steeds verder in je vlees te boren. Een infectie is dan ineens niet meer ver weg. Stekende insecten weten je feilloos te vinden in het donker. Waarom dan toch 's nachts vissen vraag je je af. Sommige soorten zijn in principe alleen maar 's nachts actief. De aal is er één van. Ik vind het een fantastische vis. Een krachtpatser met een mysterieuze levenswijze. Hoe verzint zo'n beest het om zijn paaiplek duizenden kilometers verderop te kiezen? Natuurlijk is het een verschrikkelijke vis om te onthaken. Zijn gladheid is legendarisch en het gekronkel mag er ook zijn. Toch vind ik het heel jammer dat deze soort het moeilijk heeft. Deze avond had ik er drie. En om aan te geven hoe slecht het gaat met deze soort: in de acht daarop volgende jaren ving ik slechts vier alen.

Aal