Lysefjord fishing

Dag twee in Noorwegen startte met de Preikestolen hike. Voor onsportieve mensen zoals wij best een uitdaging. Maar mooi is het zeker. De beroemde klif van iets meer dan 600 meter was zo hoog dat je amper kon bevatten hoe hoog het was.

Mooi

Even faken dat ie een topconditie heeft

Foggy

Klif

Het water ligt 600 meter lager 

Leuk zo'n wandeling maar het is ook de bedoeling dat onze maaltijd zelf gevangen moest worden. En dat lukte prima hier. Heerlijk comfortabel vingen wij hier tongschar die prima te eten is. Ook de gewone schar zat hier. Ook die is lekker. Ook duidelijk een ander formaat dan in ons kikkerlandje.

Tongschar

Schar

Een andere smakelijke vis is de zeewolf. Maar hemeltje wat is dat een agressief kreng. Het hapte doodleuk in zijn eigen staart. Maar als het de kans had gehad om mensenvlees te proeven dan had ie het niet nagelaten. Zelfs dood zat er nog een bijtreflex als er een tang in de bek werd gehouden.

Zeewolf

Een mooi maar stekelig visje is de pitvis. Die was goed te vangen hier. Minder goed te vangen was de kabeljauw. Een klein gulletje was alles. 

Pitvis

Langs de kant peuteren leverde nog eens twee soorten lipvis op: gestreepte lipvis en zwartooglipvis.

Gestreepte lipvis

Zwartooglipvis

Als laatste dan nog een zwarte grondel. Het viel echt op dat later op de avond de vangsten terugvielen. Net als in Frafjord de dag ervoor overigens. Evengoed weer genoten van de natuur, het vissen en het avondeten.

Zwarte grondel

Gebakken platvis

Lomp vissen

Een missie met Manolo op het oosterstaketsel van Nieuwpoort. Puur aardrijkskundig gezien is dit het noorderstaketsel maar wij Nederlanders kunnen er niks van zeggen omdat we zelf een Westerschelde en Oosterschelde hebben. Om er te komen werd al gewaarschuwd voor een flinke wandeling eer je er bent. We hoopten dat een krakkemikkige auteur dit geschreven had op internet maar helaas had hij gelijk. Het is echt flink aanpoten met de koelbox zonder wieltjes. Ergste van alles is dat we kilometers langs de hekken van een  militair terrein liepen met allemaal perfecte parkeerplekken. Maar het was "natuurgebied". Een postzegel groot, ontsierd door het uitzicht op prikkeldraad, barakken en beton. De fauna bestond vooral uit konijntjes.

Staketsel

Gelukkig ervaar je op het staketsel zelf de weidsheid van de zee. Het was fantastisch weer en de charme van de Belgische wetgeving levert soms wel 6 hengels per persoon op. Zoveel hengels hadden we niet eens bij, maar geen zorgen: er is goed vis te vangen met minder hengels. Op de kop ver gooien leverde schar en wijting op. Ons target was echter de lomp. En dat is Vlaams voor vijfdradige meun. En om gericht op dit beest te vissen kun je het beste je montage laten zakken tussen de palen waar water staat. Zeventien stuks met zijn tweeën op vier uurtjes tijd. We waren meer tijd kwijt aan reistijd dan aan het vissen zelf. Kortom we doen er alles aan om voor gek versleten te worden.

Vijfdradige meun

Doublet

De Gremlin

De eerste dag aan zee voor mij dit jaar. Altijd fijn wat frisse zeewind mee te pakken en als Limburger voelt het aan als een minivakantie. Vrouwlief, schoonbroer en schoonzus gaan mee. Ze hopen wat leuke vogels te kunnen spotten en zijn tevens een beetje nieuwsgierig naar hoe ik vis en willen zelf ook een hengeltje uitgooien. Om de kansen letterlijk te spreiden heb ik een heavy feeder meegenomen voor op de platvis, een spinhengel voor de rovers en een vaste stok voor het pielen tussen de blokken.

Beet!

Het lijkt zo simpel. Een beetje pielen met klein aas tussen de blokken in en je scoort zo een hoop kleine soorten die je met de normale hengeltechnieken niet gauw zult vangen. Het duurde even voordat ik het eerste visje te pakken had. Het was wel meteen de gewenste nieuwkomer: een groene zeedonderpad. Een grappig beestje dat wel wat weg heeft van een Gremlin. De rest van de dag leverde de vaste stok geen enkele vis meer op. Het water was ruw en klotste behoorlijk waardoor de bewoners tussen de blokken waarschijnlijk dieper en rustig water opzochten. Het was ook volle maan en dat schijnt dan ook springtij te veroorzaken.

Groene zeedonderpad (Gremlin)

Ruw

Natte broek

Zwaarder dan je dacht dat zeevissen...

De heavy feeder leverde met regelmaat schar op. Het stikt op dit moment gewoon van de schar in IJmuiden. Bijna onmogelijk om ze niet te vangen als je op de bodem vist. Slechts één wijting liet zich foppen zo. Andere soorten kregen geen kans door het scharrentapijt.

Dan de spinhengel. Een pilker ergens op de gok gooien levert je heus wel eens vis op als je maar lang genoeg blijft gooien. Interessanter is het als je vogels binnen werpbereik ziet jagen op visjes. Zo'n kans moet je niet laten lopen en elke worp was direct raak. Helaas duurde de vreetorgie maar even. Spectaculair is het wel met licht materiaal. Met kleine veertjes vang je zelfs de kleine zeebliek waar de makreel op jaagt. Visjes van enkele centimeters.

Makreel

Mini haring

Schoonbroer had nog nooit een gier gezien in het wild. Alsof de duvel er mee speelt: er vloog doodleuk een vale gier in IJmuiden! Gemist doordat hij door de makreel bezig werd gehouden. Ik weet niet hoe zeer het vogelaarswereldje hem dat kwalijk neemt. Vandaar de onherkenbare foto. Ondanks dat we de aaseter graag gezien zouden hebben toch een geslaagde dag!

Stef H. de vogelspotter makreelspecialist

Een flitsend einde

Peuteren op het stenen piertje van Sjors. We hebben het geweten. Eerst nog lang kunnen genieten van de file omdat meer mensen op het idee gekomen waren richting zee te trekken. Dan klauteren als een steenbok in de tropische hitte. Zo hier en daar nog wat spulletjes verloren tussen de blokken. We werden gaar gekookt in de brandende zon. En we kregen geen enkele beet tot onze ontzetting. Zelfs geen krab. De geep was goed actief maar daar hadden we het juiste materiaal niet voor.

Een illusie armer richting havenhoofd gereden. Daar konden we een hapje eten en vissen tegelijk. Mijn frieten waren rauw en de kibbeling leek wel een half uur gefrituurd te zijn. Gelukkig was deze stek ons beter gezind. Schar, wijting en zeebaars waren de buit. Geen nieuwe soorten voor mij maar wel de eerste foto van een zeebaars. Manolo was de scharren specialist vandaag.

Zeebaars

Schar

Op zich wel blij dat we een maaltje vis hadden gevangen maar geen nieuwe soorten waar sterk op gerekend was is toch teleurstellend. De trigger om naar huis te gaan was een Engelse gozer die behoorlijk sterk spul had gebruikt en het goed idee vond om bij ons te gaan zitten. Niet dat hij bedreigend over kwam maar irritant was hij zeker. Drugs are bad, m'kay?

Ruim tweehonderd kilometer lang werden we getrakteerd op een flitsende show van moeder natuur. Soms sloeg de bliksem doodleuk vier keer op dezelfde plek in. En dat in een paar tellen. Niet het flitsende einde waar we op gehoopt hadden maar wel indrukwekkend om mee te maken.

Een winderig debuut op zee

Ik heb al heel wat viservaring. Ook op zee. Maar alleen vanaf de kant. Dit zelfde geldt voor vismaat Manolo. Vandaag ging het er dan van komen. De eerste keer met een boot op zee. Op de Westerschelde. De titel doet misschien vermoeden dat er vele stinkende gassen zijn vrijgekomen. Geheel begrijpelijk voor degenen die me kennen. Het gaat echter over de windkracht. Die was doodleuk zes. Niet echt ideaal om mee te beginnen. Ik heb alles binnen kunnen houden maar daar is alles mee gezegd. Zeeziek zijn is een regelrechte kwelling. Maar deze site gaat niet over ontberingen maar over vissoorten vangen. Het doel was gul en schar vangen. Aangezien het niemand op de hele boot was gelukt een gul te vangen was het geen schande dat dit ons ook niet was gelukt. De schar is ons wel gelukt en dat gaf troost. Een gedachte wat ineens zomaar in je kan opkomen als je zeeziek bent is: was ik maar gaan werken... Een beetje visser hoort dit nooit te denken. Ook niet als hij geen enkele beet krijgt. Nog meer troost was dat verse schar uitstekend smaakt! Om er nog een schepje troost boven op te doen ving ik ook nog een persoonlijk record wijting: 29cm! De methode? Kijken wat je bootgenoten doen. Afkijken is leerzaam. De schipper wil ook dat je met vis thuis komt anders is de kans groot dat het blijft bij één keer bootvissen. Of we ooit nog eens gaan? Natuurlijk, maar nooit meer met windkracht zes of meer!