Zwart

Een mooi verhaal uit de tijd dat ik nog een minderjarig snotneusje was dat zich kostelijk amuseerde op vakantie in Frankrijk. In een vijver naast de camping ving ik zeelt en voorn, en de karpers daar zorgden voor de nodige lijnbreuken op het vaste stokje. Erg goed voor de productie van adrenaline van een jongen die al erg blij was als ie al beet kreeg. Diezelfde vakantie wist ik in de rivier de Tarn mijn eerste barbelen, snepen en riviergrondels te vangen. Het voelde aan als ultiem vissersgeluk maar aan elke vakantie komt een eind en er werd huiswaarts gereden.

Aan één stuk doorrijden was mijn vader te gortig en er werd besloten te overnachten in de Bourgogne. Er lag een modderig prutslootje naast de gekozen camping. Mijn ouders snapten niet dat ik toch nog een hengeltje wilde uitgooien. De vangdrang zou toch gestild moeten zijn na zoveel succes? Ook was het misschien nog maar een uurtje licht. Met tegenzin pluisde pa de caravan uit om mij stil te krijgen.

Ik ving vlot wat kleine visjes. Handigheid was niet mijn sterkste punt in die periode en op een gegeven moment was de oorspronkelijke vier meter nylon nog maar goed twee meter door allerlei vreemde knopen boven de dobber. Het begon al donker te worden en ik trok de dobber een stuk dichterbij omdat ik wel erg veel moeite begon te krijgen met hem in de gaten te houden. In de laatste flarden licht zag ik de dobber wegzakken en enthousiast sloeg ik aan.

Een zwart visje van tien centimeter spartelde wild toen ik hem boven water had. Ik had in eerste instantie niet eens in de gaten om welke soort het ging en toen de vis eenmaal stil was viel mijn mond open van verbazing: een meerval! Weliswaar eentje die prikt, een Amerikaanse dwergmeerval dus, maar de vreugde was enorm. De determinatie geschiedde als volgt: een zwarte dwergmeerval is een zwarte dwergmeerval. Simpel toch?

Anno 2014 weet ik dat het niet zo simpel ligt. Het enige keiharde kenmerk om de zwarte in het veld  te onderscheiden van de bruine is het patroon op de staartvin: de staartvin van de zwarte is afwisselend donker en licht. Eigenwijs als ik ben heb ik de vangst van toen altijd beschouwd als zwarte dwergmeerval, maar een foto ontbrak. En daar wilde ik verandering in brengen.

Collega Sjors tipte een vijver waar deze soort voorkomt. Nu was een dag voordat het november werd gevoelsmatig niet de beste keuze om te gaan. Ook al was oktober een hele zachte maand, de beestjes zouden zomaar op het idee kunnen komen om aan hun winterslaapje te beginnen. Met Manolo besloten we te kijken of de bruine variant (die een stuk dichterbij huis woont) is nog actief was.

Na een half uur wisten we elk eentje te vangen en we besloten dat de zwarte variant ook nog wel eens zou kunnen happen in onze aasjes. En zo gingen we toch de kilometers maken voor de soort die nog ontbrak in onze fotogalerij.

Staartvin bruine Amerikaanse dwergmeerval

Bruine Amerikaanse dwergmeerval

Het weer was fantastisch. Een dag die niet zou misstaan in de zomer. Met korte mouwen nog wat zonnestralen absorberen was geen straf. Urenlang vingen we ons scheel aan blankvoorns, baarzen en brasems. Manolo pikte ook een riviergrondel mee. We wisten zeker dat we in de goede vijver zaten te vissen maar de vertwijfeling sloeg toe. Waarom beet ons target niet? Waren ze toch in winterslaap? Zaten ze misschien heel plaatselijk ergens op de vijver? Bijten ze alleen als het donker is?

Toen het begon te schemeren viel de beet weg. De visdag leek als een nachtkaarsje uit te gaan. Manolo ging struinen rond de vijver om te kijken of ze misschien ergens anders te vangen waren. Op het voerplekje geen activiteit meer. Eigenlijk hadden we ons al verzoend met het feit dat we een keer moesten terug keren in de zomer om kans te maken. De dobber was praktisch niet meer te zien en juist toen ging deze rustig de diepte in.

Ik haal de hengel op en dit keer was het wel bingo. Snel Manolo erbij geroepen dat er toch nog meerval was geïnteresseerd in onze voerplek. En ook hij kon in de gitzwarte duisternis zijn zwarte vangen. Eind goed al goed.

Staartvin zwarte Amerikaanse dwergmeerval

Zwarte Amerikaanse dwergmeerval

Doggystyle fishing

Het doel van deze dag was een Amerikaanse hondsvis vangen. Zelf heb ik geen enkel idee wat de link is tussen deze vis en een hond. Kwijlen doet hij niet, blaffen lukt hem ook al niet en kwispelen als men hem iets lekkers voorschotelt vertikt ie ook. Hoe dan ook, een gemakkelijk doelwit is het niet. Hij komt in sommige vennen veelvuldig voor. Maar om nu in het Nationaal Park de Groote Peel de boswachter te tarten gaat me te ver. Zo'n vent stemt vast Partij voor de Dieren en zal met veel plezier een bon uitschrijven en met wat pech krijg ik ook nog een enkeltje psychiatrische inrichting. Want wat bezielt een volwassen man immers om een visje te willen vangen dat zo klein is?

Voor mij is het antwoord simpel: ik heb hem nog niet gevangen. En vismaat Manolo trouwens ook nog niet. Hij komt sporadisch voor in de beken die in de buurt van de Peel stromen. Daar kan ik met een gerust hart legaal vissen op dit beest. Helaas blijkt het zo te zijn dat andere vissoorten veel gretiger happen dan dit aartsluie beest. De hondsvis is niet te lokken met een voerplekje. Hij gedraagt zich als een minisnoekje en verstopt zich en het aas moet toevallig in zijn buurt worden aangeboden. En net zoals een snoek moet hij ook nog eens trek hebben. Het liefste wil hij bewegend aas. Aas wat in zijn miniscule bek past. Een stukje flinterdunne mestpier moest het werk klaren.

Vrij vlot had vismaat Manolo beet. En het was ons doelwit! Een joekel van een hondsvis. Bij een joekel van een hondsvis moet je denken aan een centimeter of tien. Wij erg blij en we hadden er alle vertrouwen in dat er meer gingen volgen. Helaas begon het zonnetje door te komen en dat is niet gunstig om hondsvis te vangen. Dit mormel is helaas lichtschuw. Verder vissen leverde niets op.

Amerikaanse hondsvis

Omdat we de hoop op meer hondsvissen inmiddels hadden opgegeven een stuk verderop in de Peel gaan vissen waar een andere Amerikaanse exoot is te vangen: bruine Amerikaanse dwergmeerval. Deze veelvraat is gemakkelijk te vangen als je een goede stek weet. En al vlot hadden we beiden dit mormel te pakken. Dit visje pakken zul je met de nodige voorzichtigheid moeten doen want de stekels op de borstvinnen en de rugvinnen prikken behoorlijk. Een moment van lichtzinnigheid resulteerde in een bloedend steekwondje voor de auteur van dit verhaal...

Bruine Amerikaanse dwergmeerval

Manolo van harte met jouw hondsvis en je hebt me laten zien hoe het wel moet! Ik zal er nog een hele kluif aan hebben om deze missie goed af te ronden. Er zijn maar weinig vissers die kunnen zeggen dat ze deze soort tijdelijk hebben kunnen aanlijnen.