Lomp vissen

Een missie met Manolo op het oosterstaketsel van Nieuwpoort. Puur aardrijkskundig gezien is dit het noorderstaketsel maar wij Nederlanders kunnen er niks van zeggen omdat we zelf een Westerschelde en Oosterschelde hebben. Om er te komen werd al gewaarschuwd voor een flinke wandeling eer je er bent. We hoopten dat een krakkemikkige auteur dit geschreven had op internet maar helaas had hij gelijk. Het is echt flink aanpoten met de koelbox zonder wieltjes. Ergste van alles is dat we kilometers langs de hekken van een  militair terrein liepen met allemaal perfecte parkeerplekken. Maar het was "natuurgebied". Een postzegel groot, ontsierd door het uitzicht op prikkeldraad, barakken en beton. De fauna bestond vooral uit konijntjes.

Staketsel

Gelukkig ervaar je op het staketsel zelf de weidsheid van de zee. Het was fantastisch weer en de charme van de Belgische wetgeving levert soms wel 6 hengels per persoon op. Zoveel hengels hadden we niet eens bij, maar geen zorgen: er is goed vis te vangen met minder hengels. Op de kop ver gooien leverde schar en wijting op. Ons target was echter de lomp. En dat is Vlaams voor vijfdradige meun. En om gericht op dit beest te vissen kun je het beste je montage laten zakken tussen de palen waar water staat. Zeventien stuks met zijn tweeën op vier uurtjes tijd. We waren meer tijd kwijt aan reistijd dan aan het vissen zelf. Kortom we doen er alles aan om voor gek versleten te worden.

Vijfdradige meun

Doublet

Een flitsend einde

Peuteren op het stenen piertje van Sjors. We hebben het geweten. Eerst nog lang kunnen genieten van de file omdat meer mensen op het idee gekomen waren richting zee te trekken. Dan klauteren als een steenbok in de tropische hitte. Zo hier en daar nog wat spulletjes verloren tussen de blokken. We werden gaar gekookt in de brandende zon. En we kregen geen enkele beet tot onze ontzetting. Zelfs geen krab. De geep was goed actief maar daar hadden we het juiste materiaal niet voor.

Een illusie armer richting havenhoofd gereden. Daar konden we een hapje eten en vissen tegelijk. Mijn frieten waren rauw en de kibbeling leek wel een half uur gefrituurd te zijn. Gelukkig was deze stek ons beter gezind. Schar, wijting en zeebaars waren de buit. Geen nieuwe soorten voor mij maar wel de eerste foto van een zeebaars. Manolo was de scharren specialist vandaag.

Zeebaars

Schar

Op zich wel blij dat we een maaltje vis hadden gevangen maar geen nieuwe soorten waar sterk op gerekend was is toch teleurstellend. De trigger om naar huis te gaan was een Engelse gozer die behoorlijk sterk spul had gebruikt en het goed idee vond om bij ons te gaan zitten. Niet dat hij bedreigend over kwam maar irritant was hij zeker. Drugs are bad, m'kay?

Ruim tweehonderd kilometer lang werden we getrakteerd op een flitsende show van moeder natuur. Soms sloeg de bliksem doodleuk vier keer op dezelfde plek in. En dat in een paar tellen. Niet het flitsende einde waar we op gehoopt hadden maar wel indrukwekkend om mee te maken.