Intro Soortenjager

Ik ben een soortenjager. Dat wil zeggen dat ik elke vissoort wil vangen. Het vangen van een nieuwe vissoort geeft mij immers een grotere kick dan het vangen van mijn duizendste brasem. Leg je zelf geen beperkingen op als je een soortenjager wil zijn. Bekijk elke stek als een mogelijkheid om een nieuwe soort te vangen. Een tiendoornige stekelbaars zit bijvoorbeeld immers in superondiep water vol plantengroei. Water waar elke normale visser hard voorbij loopt omdat er toch geen vis zou zitten... Leer je gewenste vissoort kennen. Hoe meer je weet hoe succesvoller je zult zijn. Waar kun je je soort vinden? Wat eet die soort? Wanneer is hij actief? Hoe kun je hem vangen? Je zult met tegenslag te maken krijgen. Je ziet al gauw een belangrijk detail over het hoofd waardoor je missie niet slaagt. Maar dat maakt de voldoening alleen maar groter als het je gelukt is om een soort toe te voegen aan je soortenlijst!

donderdag 10 oktober 2013

Hondsdol

Na vele mislukte pogingen weer op weg om een hondsvis te vangen. Het is nog aardedonker als ik aan de ruim 60km lange rit begin. De slagregens maken het bijna onmogelijk om de witte streepjes op de snelweg te zien. Ik heb nu een idee hoe iemand zich in de auto voelt die nachtblind is. Mijn medeweggebruikers zwabberen ook maar wat en de flitskasten zullen deze morgen geen geld opleveren omdat niemand het in zijn hoofd haalt om te hard te rijden. Wat een waanzin om hier te rijden voor dat visje. Dit beest willen vangen is bijna garantie om je hondsberoerd te voelen.

Eenmaal veilig aangekomen op de stek is het leed nog niet geleden. Ik zit nog duidelijk in mijn zomervacht want de zes graden voelt allesbehalve comfortabel aan. Een flinke waarschuwing van koning winter die onvermijdelijk dichterbij komt. Langs schrikdraad en prikkeldraad wurmen om aan het water te komen is geen pretje als het schemert. Toch is tijdens de schemering de kans het grootste om de gewenste soort te vangen. Vol goede hoop gaat het wormpje het water in. Er wordt geworpen waar kringetjes te zien zijn. Vele worpen later is er geen teken geweest dat de vis interesse heeft in mijn aas. De moed begint flink te zakken. De zon laat haar eerste stralen al zien.

Wanhopig begin ik al terug te lopen richting de auto. Nog maar even proberen in de ondiepe uithoek van het watertje tegen beter weten in. Gewoon geen activiteit... Vertwijfeld ga ik mezelf steeds meer afvragen wat er nou zo leuk aan is om op dit beest te vissen. Nog steeds geen beweging van mijn dobbertje gezien. Ik besluit dat het welletjes is geweest en ik haal op om naar huis te gaan. En ondanks dat ik niets heb gezien spartelt er een visje aan mijn lijn.

Het is gewoon niet te geloven. Ik heb mijn target. Net geen tien centimeter maar ik ben door het hondsdolle heen. Blij dat ik deze soort in de pocket heb. Ik zal er ook nooit meer gericht op gaan vissen want ondanks mijn vreugde zal ik nooit vergeten hoeveel bloed, zweet en tranen er vooraf aan zijn gegaan. Zonder dalen geen pieken zullen we maar zeggen.

Amerikaanse hondsvis

Amerikaanse hondsvis

zondag 6 oktober 2013

Doggystyle fishing

Het doel van deze dag was een Amerikaanse hondsvis vangen. Zelf heb ik geen enkel idee wat de link is tussen deze vis en een hond. Kwijlen doet hij niet, blaffen lukt hem ook al niet en kwispelen als men hem iets lekkers voorschotelt vertikt ie ook. Hoe dan ook, een gemakkelijk doelwit is het niet. Hij komt in sommige vennen veelvuldig voor. Maar om nu in het Nationaal Park de Groote Peel de boswachter te tarten gaat me te ver. Zo'n vent stemt vast Partij voor de Dieren en zal met veel plezier een bon uitschrijven en met wat pech krijg ik ook nog een enkeltje psychiatrische inrichting. Want wat bezielt een volwassen man immers om een visje te willen vangen dat zo klein is?

Voor mij is het antwoord simpel: ik heb hem nog niet gevangen. En vismaat Manolo trouwens ook nog niet. Hij komt sporadisch voor in de beken die in de buurt van de Peel stromen. Daar kan ik met een gerust hart legaal vissen op dit beest. Helaas blijkt het zo te zijn dat andere vissoorten veel gretiger happen dan dit aartsluie beest. De hondsvis is niet te lokken met een voerplekje. Hij gedraagt zich als een minisnoekje en verstopt zich en het aas moet toevallig in zijn buurt worden aangeboden. En net zoals een snoek moet hij ook nog eens trek hebben. Het liefste wil hij bewegend aas. Aas wat in zijn miniscule bek past. Een stukje flinterdunne mestpier moest het werk klaren.

Vrij vlot had vismaat Manolo beet. En het was ons doelwit! Een joekel van een hondsvis. Bij een joekel van een hondsvis moet je denken aan een centimeter of tien. Wij erg blij en we hadden er alle vertrouwen in dat er meer gingen volgen. Helaas begon het zonnetje door te komen en dat is niet gunstig om hondsvis te vangen. Dit mormel is helaas lichtschuw. Verder vissen leverde niets op.

Amerikaanse hondsvis
Omdat we de hoop op meer hondsvissen inmiddels hadden opgegeven een stuk verderop in de Peel gaan vissen waar een andere Amerikaanse exoot is te vangen: bruine Amerikaanse dwergmeerval. Deze veelvraat is gemakkelijk te vangen als je een goede stek weet. En al vlot hadden we beiden dit mormel te pakken. Dit visje pakken zul je met de nodige voorzichtigheid moeten doen want de stekels op de borstvinnen en de rugvinnen prikken behoorlijk. Een moment van lichtzinnigheid resulteerde in een bloedend steekwondje voor de auteur van dit verhaal...

Bruine Amerikaanse dwergmeerval

Manolo van harte met jouw hondsvis en je hebt me laten zien hoe het wel moet! Ik zal er nog een hele kluif aan hebben om deze missie goed af te ronden. Er zijn maar weinig vissers die kunnen zeggen dat ze deze soort tijdelijk hebben kunnen aanlijnen.