Baars XXL

Met vriend en specialist Pieter op baars op een plas  langs de Maas. Toen hij hoorde dat mijn PR baars 45cm was gaf hij aan dat het goed mogelijk was om dat record te verbreken. Hij wist nog wel een leuk plekje. Hij had nog wel een extra waadpak bij zodat ik wat loze ondiepe meters oever kon skippen en zodoende net even verder kon werpen. Neem wel wat droge kleren mee en een handdoek adviseerde hij nog. Bramenstruiken en waadpakken combineren slecht.

Om bij de parkeerplek te komen dacht ik nog via een modderig stukje helling een stukje te kunnen afsnijden. Flink wat toeren, wat banden zonder grip die alleen maar modder rondslingerden plus een hoop lachende toeschouwers deden me besluiten toch maar de langere route te pakken die minder steil was. 

Aangekomen op de parking zie ik Pieter al de hengels optuigen. En ja hoor: ook hij had de jammerende auto goed kunnen horen. De begroeting is als altijd hartelijk en vol goede moed gaan we een zonnige dag tegemoet.

Bij de eerste stap in het water liep mijn linkerbeen al onder water. Gelukkig kan ik goed tegen kou. Je kunt het water in oktober lastig lauw noemen. Geduldig neemt Pieter de tijd om de voor mij nieuwe techniek aan te leren op baars. Vooral de traagheid verbaast me. Ik ken de baars vooral als een felle rakker die niet terugdeinst voor een hoop kabaal en snelheid. 

In mijn carrière heb ik wel wat 40+ baarzen gevangen maar dat is verwaarloosbaar met Pieter zijn statistieken dus ik luister braaf. Dat mijn derde vis binnen een uurtje vissen een kolossale baars van 48,5cm werd had ik niet durven dromen. Wat een magnifiek exemplaar. 

Het water in mijn linkerbeen bleef stijgen totdat het kruis bereikt was en toen begon het rechterbeen vol te lopen. Een hele aparte ervaring zo klotsend lopen in een waterzak. Goede training ook die extra liters meezeulen.

 

 

Ook voor Pieter was dit een topdag en samen vangen we 21 baarzen waarvan de kleinste 38cm was... Wat een topdag. Hartelijk dank voor deze mooie ervaring Pieter!

 

Ardennen na de zondvloed

Het is alweer een poos geleden dat de ongekende zomerse overstromingen het nieuws domineerden. De gevolgen zijn nog altijd zichtbaar. Enorme boomstammen, stukken caravan, golfplaten, complete hooibalen en nog veel meer ontsieren de oevers op bepaalde stukken. Een brug die vele meters hoog boven het huidige waterpeil staat is afgesloten voor autoverkeer. Het stalen hekwerk is verwrongen door het geweld van het water. Het doel van mij en Ivo was echter niet de ramptoerist uithangen maar kijken of er nog vis te vangen was.

 

Het water was nog altijd troebeler dan gebruikelijk in de zomer. Dat hoeft zeker voor barbeel niet slecht te zijn. We kregen vlot beet van een hoop soorten. Ivo genoot zichtbaar van zijn eerste keer vissen in de Ardennen. Comfortabel zaten we bij ideaal weer tientallen visjes te vangen met de vaste stok.

Om de grovere vis het leven zuur te maken worden de feeders ingezet. Ivo stond met de mond open te kijken hoe een barbeel aanbeet uit kan zien. Helaas verspeel ik de eerste twee barbelen omdat de slip niet licht genoeg stond: ook na 30 jaar vissen maak ik nog steeds fouten... Gelukkig waren de barbelen bereid om toch nog vaker te happen en zo konden zowel Ivo als ik poseren met deze krachtpatsers.

 

De beten beginnen af te nemen met de vaste stok. Dat kan zijn omdat het gros in de buurt al gevangen is maar het kan ook zijn dat er iets groters ligt op de voerplek die de kleintjes angst aanjaagt. Tot vreugde van Ivo besloot een leuk formaat forel de strijd aan te gaan met de Ardennen debutant. 

 

We besluiten ondanks het succes ook een andere stek aan te doen een stuk stroomafwaarts. We starten uitstekend met twee barbelen maar dan vangen we tot onze ontzetting alleen nog maar zwartbekgrondels. 

 

Deze stek lijkt afgeschreven te zijn. De normaal massaal aanwezige elritsen, alvers, kopvoorns, gestippelde alvers, riviergrondels en blankvoorns zijn verdwenen... Omdat we beiden absoluut geen fan zijn van zwartbekgrondels besluiten we vroeger richting ons avondeten te gaan.

Na een prima maaltijd doen we nog even Ivo zijn thuiswater aan met als hoofddoel ontspannen voorntjes te vangen met de vaste stok. Dat lukte  meer dan goed en ook het formaat voorn was gewoon in orde. Ik heb nog een method feeder inliggen met wat hoop op een karper. De dag was al geslaagd maar als dat ook nog zou lukken zou het plaatje helemaal af zijn. Bij het invallen van de duisternis werd die wens ook vervuld. Met een bizarre score van twaalf vissoorten vandaag kunnen we niet anders als gelukzalig terugblikken op een geslaagde missie.

 

 

Amsterdamn streetfishing

Genoeg informatie te vinden op internet om vanaf de kant met kunstaas de roofvis in de hoofdstad te belagen. Als je alles zo leest is het niet heel moeilijk om wat te vangen hier. Na wat kritisch zoeken blijken we voor een tientje de hele dag de auto te kunnen parkeren. Het klinkt te mooi om waar te zijn maar ruim op tijd vooraf reserveren en het kenteken doorgeven aan IJdock parkeergarage. De sensor herkent jouw auto en er komt een ticket uit die je nodig hebt om als voetganger weer terug de parking in te kunnen lopen. Bij het uitrijden herkent de sensor je kenteken weer en weg ben je. Vanaf IJdock zie je gewoon Amsterdam Centraal liggen.

Uiterst secuur peuteren we de kades aan het IJ af. De weergoden zijn vandaag niet zo op onze hand. Het is nu een flink stuk frisser, een draaiende wind naar het Noorden en vooral veel nattigheid. Heel soms menen/hopen we een tikje van vis te voelen. Toch gaan genadeloos uren voorbij zonder een vis te zien. Onder viaducten zitten we enigszins droog maar het kabaal van metro's, treinen, bussen en auto's is overweldigend. Wijzend op mijn doofheid zegt Manolo: "hoe denk je dat ik me voel?"

Soms is het iets droger en we hopen op ondieper en kleiner water bij de Wallen wat baars te vangen. Ook dat gaat vreselijk moeizaam en meer dan twee baarsjes samen zit er gewoon niet in vandaag. Het parapluutje heeft het zwaar vandaag.

 

Terug op het bungalowpark besluiten we nog de plaatselijke karper te belagen. Dat lukt nog aardig ook tot onze verbazing. De regen blijft goed zijn best doen. Ook nog weg gejaagd door mensen die vonden dat we niet vanaf het terrein van een lege bungalow mochten vissen. In plaats van tien meter links van de klagende mensen bungalow gingen we tien meter rechts van de klagende mensen bungalow vissen. Dat was wel "openbaar". Hier was het water dieper dus feitelijk hebben ze ons nog een dienst bewezen ook. De paraplu heeft definitief de geest gegeven. Achteraf was vol op de karper een beter idee maar ook dat is vissen...

 

 

Kopieergedrag

De kanaalmeerval hadden ze nog niet in Tom's Creek. Dat reduceerde mijn kansen tot nul om iets nieuws te vangen. Niet dat dit heel erg is want het was vrij rustig op het park en het weer was prima. Manolo heeft nog twee steuren op zijn verlanglijstje staan: de Atlantische steur en de spitssnuitsteur.

De succesvolle lichte haak met subtiele aasaanbieding van Ivo kopieerden we schaamteloos en weer leverde dit meer beet op dan de gemiddelde recreant aldaar die over het algemeen toch met zwaardere dobbers en grovere haken (plus een zeer royale brok aas) vissen.

Geheel ontspannen hebben we geregeld actie. Tot mijn grote verbazing vang ik weer de enige Atlantische steur op vijver drie. Verontschuldigend zeg ik tegen Manolo: "Sorry voor mij is het niet eens een jaarsoort." Zoals het een goede vismaat betaamt lacht deze de verontschuldigingen weg.

Nog geen uur later is Manolo een flinke vis aan het drillen. In een glimp meen ik de Atlantische steur te herkennen. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet op zulke korte tijd dat de sufferd zich weer laat vangen?

Toch was het zo. Manolo kopieert mij gewoon en vangt zijn gewenste target. Bij het scheppen moest ik van mezelf zijn Atlantische steur knuffelen zodat ie echt niet meer kon ontsnappen. Missie geslaagd! Eenmaal op de foto krijgt mijn grote waffel weer de overhand en ik peper hem erin dat ik hem al moe had gemaakt en zonder dat was het hem nooit gelukt om hem eruit te krijgen. Gniffelend weet Manolo dit soort rare humor toch te waarderen.

Terug in de bungalow lieten we ons de scharren en grote pietermannen goed smaken. Gekocht voor een habbekrats in een vishandel in IJmuiden. Een biertje erbij maakt het af. Geen straf zulke dagen.

Fun op zout water

We hadden liever in Noorwegen gezeten maar ook dit jaar besloten Manolo en ik er het beste van te maken en het op een binnenlandse vierdaagse vistrip te houden. Geen stress van onder welke voorwaarden je reis kan doorgaan, als ie al doorgaat... De auto zit in elk geval goed vol.

Op de eerste dag halen we aardig wat zagers en zeepieren op om vervolgens met een licht stokje te peuteren langs de kade in IJmuiden. Tot onze verrassing is zowat elke worp een aanbeet. Het mini stukje zager op een minihaakje valt enorm in de smaak. En zo tikken we met zijn tweetjes tientallen zoutwatervisjes omhoog op twee uurtjes tijd. Een heerlijke start van onze quality time. 

 

Dan is het tijd om de sleutel van onze bungalow te halen en ons tegoed te doen aan een overheerlijke pasta. Energie opdoen voor de volgende stek: het Noordzeekanaal. Het werd ons overigens erg duidelijk dat we gewend zijn aan elektrisch koken...

 

Smijten met poken richting het midden van het kanaal met honderd gram werpgewicht. We hopen sterk op platvis want die hadden we nog niet gezien bij de kade. De kant was pas gemaaid en we waren daar als enige vissers heerlijk comfortabel aan het vissen. Helemaal alleen waren we niet want een hoop spionnen vanuit de auto waren aan het gluren of wij maatse lekkernijen aan het vangen waren. Die halen pas hun hengels uit als ze zien vangen dus... Ik hoop dat deze lui ook een verrekijker bij zich hadden want we hadden ook een microfishing haakje erbij met een een flinterdun stukje zager. Dat je eigenlijk bij jezelf denkt: hoe moet de vis dat gaan vinden? 

 

Ook nu zijn we blij verrast dat we goed beet blijven houden. In totaal zeven soorten waarvan drie soorten platvis. De platvis vloek bij Manolo duurde erg lang en we ruilden op een gegeven moment van stek om er maar voor te zorgen dat hij ook platvis ging vangen. Maar uiteraard begon ik platvis te vangen waar hij had gezeten. En het duurde vreselijk lang maar uiteindelijk wist hij ook een trio tongen binnen te halen. Mooie start van onze trip! 

 

 

 

Het is mijn dag niet?

Het is bijna juni en we hebben dit jaar nog geen handvol echte zonnige windstille warme dagen gehad. Vandaag was wel zo'n dag. Het gevolg was dat er niet heel veel keuze was qua stekken bij Tom's Creek. De stek die over was gebleven was helemaal niet verkeerd wat ik weet van het verleden. De vorige sessie op dit park met Ivo was een winterse sessie en ik gaf aan dat als het warmer was dat het vangen een stuk gemakkelijker zou zijn. De goede hoop was er wel. Het voeren met pellets bleek contraproductief te werken. We waren zowat de enige op de vijver die een hele poos niks wisten te vangen. De dressuur was nadrukkelijk aanwezig. Ver achter de voerplek wist Ivo dan eindelijk wat beet te krijgen. Dat is hier wat anders dan daadwerkelijk vangen. Het was echt schrapen geblazen. Althans voor Ivo dan. Zelf presteerde ik het om eigenlijk geen fatsoenlijke beet te krijgen. Ivo moest al lang wachten op zijn eerste die dag maar vergeleken met mij was ie er vlot bij. Mijn eerste vis was ook nog eens vals gehaakt ook. De enkele keer dat een beet overtuigend was sloeg ik vaak een gat in de lucht en de aanslagen die wel raak waren schoten vlot los. Ach ja als de steur niet meewerkt doet de meerval dat wellicht wel. Wat dikke dauwpieren en een pellet bombardement om hun aandacht te trekken faalden echter hopeloos.

Om even wat zelfvertrouwen te kweken besloot ik wat maden of maïs te gebruiken op een klein haakje om een karper te vangen. Zoals het hoort op een dag die de jouwe niet is zag ik nog een mooie karper vluchten toen ik de maïs in zijn buurt gooide. De hele voorzichtige beten sloeg ik allemaal mis. De beet die minder voorzichtig was leverde een lijnbreuk op. De beet die ik wel raak sloeg bleek een blankvoorn te zijn. Intussen kon ik nog even wat pruiken ontwarren. Niet lang daarna zat er lijn om de as van de molen verwikkeld.

Ivo ging richting de dubbele cijfers en om mijn leed te verzachten gooide hij zijn montage opzichtig in een palmboom. Ivo zijn haak was een stuk lichter, kleiner en dunsteliger en was eigenlijk het enige echte verschil tussen ons. Hij is de beroerdste niet en ik kon een onderlijn van hem krijgen. Ik zeg nog tegen hem voor mijn gevoel is mijn portie pech wel op nu en haalde de wijsheid van mijn leermeester Jos aan: één mooie vis kan je dag redden. Fantastisch dat dit ook helemaal uitkwam. De enige soort steur die nog ontbrak op mijn lijstje wist ik te vangen: de Atlantische steur! Happy! Zelden zo blij geweest met een nederlaag.

Forel?

Het was best lekker weer en dan is even genieten van het zonnetje een must in deze donkere tijden. Het water was nog altijd ijskoud in het diepe grindgat en eigenlijk was de hoop letterlijk nul om wat te vangen. Elke beet zou een complete verrassing zijn voor me. De kinderen konden wat ravotten.

Een visarend die als een dolle neerkwakt op het water op een meter of twintig van me af doet me opschrikken. De vliegende deur had ook nog succes ook. Met een slanke vis van een centimeter of dertig in de klauwen vliegt het beest tevreden weg. Ergens geeft het me hoop. Toch al vis wat op het ondiepe gedeelte zat dat het meeste zou moeten opwarmen. Ik vang tot mijn verbazing een regenboogforel met de vaste stok. Dat was volgens mij ook de soort die de visarend te pakken had. Blijkt die vandaag uitgezet te zijn. Ruben wist ook een forel te vangen.

De method feeder gaat ook krom. Ook nog een zeelt als toegift. Het moet niet gekker worden. Zeelt en regenboogforel op dezelfde stek in het wild...

De sneeuwstorm

April doet wat hij wil. En vandaag bewees dat maar weer eens. Een heuse sneeuwstorm zorgde voor een ongekend verkeersinfarct in coronatijd. Gelukkig is chauffeur Ivo iemand die liever heel aankomt dan op tijd en veilig kwamen we aan op onze bestemming: Tom's Creek. Twee uur langer erover gedaan dan normaal en dat ging dan helaas van onze vistijd af. Niet dat we dat een hele grote ramp vonden want de omstandigheden waren niet bepaald vriendelijk. Toen we konden vissen was de sneeuwstorm gaan liggen maar de temperatuur was hooguit enkele graden boven nul en de straffe wind uit het Noorden was nog gewoon aanwezig. De watertemperatuur was ook nog gewoon winters te noemen. Dan weet je dat je blij mag zijn met elke beet. Voordeel van deze omstandigheden was dat er zo weinig vissers waren dat je struinend kunt zoeken waar die beesten liggen.

Het was voor Ivo zijn eerste keer op steur. Vlotter dan verwacht kwam ik op vier stuks. Ivo stond nog op nul. Dat was voldoende om een vilein "wil je naar huis lopen?" te ontlokken. Het kwartje viel bij Ivo dat aanslaan pas zinvol is als je een drietal seconden lang de dobber ziet wegtrekken. Niet elke beweging van de dobber is echt beet namelijk bij deze visserij. De spitssnuitsteur die veel soortenjagers nog niet hebben was zo vriendelijk om in zijn aas te bijten. Beginnersgeluk zullen we maar zeggen.

Wat geen geluk was dat Ivo prima zelf kon inschatten waar kansen lagen om wat te vangen. Pas in de blessuretijd wist ik de negende en winnende vis binnen te halen: de vetste van de dag: een hybride steur. Ivo was blij met zijn acht stuks en wil graag nog eens op herhaling als de temperaturen beter zijn.