Van hunebedden naar IJmuiden

Om toch nog een beetje het Noorwegen gevoel te krijgen op jacht naar zoutwater soorten. Kansen op iets nieuws zijn klein dus als we een beetje leuk beet hebben is het ons al goed. Met wat geluk ook nog iets wat in de pan mag en kan.

IJmuiden

Veel te veel van deze beesten

We starten uiteraard kansloos met doodtij waar de krabben zich tegoed doen aan ons zeeaas dat we met de feeder aanbieden. Een beetje licht vissen is wel zo leuk qua drillen. Het is alweer een hete dag en we hebben nergens schaduw. Zelf was ik het petje vergeten, ondanks herhaalde aansporingen van mijn vismaat Manolo... Heel erg uitputtend dus. We gingen verkassen om tussen de blokken wat klein spul te vangen. De koelbox is zwaar en toch vonden we het alle twee niet nodig om de steekwagen mee te nemen. Met het ultra lichte hengeltje was het peuteren tussen de blokken prima te doen. Met een feeder ditzelfde uitproberen is vragen om problemen met al vermoeide spieren. Al met al drie soorten tussen de blokken kunnen vangen.

Peuteren

Gehoornde slijmvis

Zeedonderpad

Na een noodzakelijke break met veel bitter lemon en een prima portie fish & chips verlegden we ons jachtgebied naar het Noordzeekanaal om de platvis te pesten. De dagen zijn erg lang dus de echte donkere toptijd voor tong zouden we waarschijnlijk niet redden met ons gare gestel. Eenmaal vier hengels geïnstalleerd hadden we prima beet. Dat gaf ons weer wat adrenaline om door te gaan. Meer dan eens prikte een haak in ons eigen vlees door onoplettendheid. Voor het materiaal was het ook een complete slijtageslag. Rap gingen we door alle onderlijnen heen. Er werden ook steeds minder hengels en molens operationeel door geklungel. Bewust hadden we de hoofdlampen niet meegenomen zodat we het niet al te gek laat konden maken. Toch nog drie tongen weten te vangen en dus konden we tevreden terugkijken op een intensieve vierdaagse trip met vele autokilometers. Op de vierde dag werden alle vis activiteiten geschrapt werden wegens hitte en oververmoeidheid. Hoe moet dat ons vergaan als we ooit een volle week in Noorwegen zitten?

Fish & chips

Postzegel

Tong

NZK

Prima maat

Van hunebedden naar Lelystad

Om een kansje te maken op iets nieuws gingen we voor het eerst in de zomer vissen bij Tom's Creek. We hoopten stiekem op een nieuwe soort steur maar we wisten ook al te goed dat daar teveel op hopen zwaar teleurstellend kan uitpakken. Gewoon lekker vissen was dus het devies. En dan zagen we wel wat geschept kon worden.

We hadden meteen beet van Europese meerval die hier ook gewoon bijt midden op een hete en zonnige dag. We hadden de ervaring dat voeren op een vroege lentedag of een late herfstdag soms contraproductief werkt maar vandaag begon het juist te lopen toen we gingen voeren. Je zult lang niet alle beten raak slaan. Missers en lossers genoeg vandaag. We durfden het niet aan om dit te turven. In de zomer is de vis een stuk krachtiger. Het materiaal werd zeer stevig getest. Hengel, molen, lijn en haak hadden veel te verduren.

Meteen meerval

Siberische steur

Manolo was de eerste die een nieuwe soort mocht noteren: 150cm witte steur. Zijn dag kon al niet meer stuk. Mijn dag werd later helemaal goed gemaakt door een spitssnuitsteur. In principe de lastigste van de acht soorten steur hier. Superblij dat ik deze kan afvinken. Mooi beest om te zien maar vergeleken met de andere soorten een anorexia lijder. Qua dril heb je weinig van hem te vrezen. Wat dat betreft heb je meer spiertraining aan een witte steur. De overtreffende trap daarvan was de beluga die ik later eraan kreeg. Dit monsterlijke zwaargewicht trok de karperstok hoepeltje krom. De slip bleef maar gieren. Met een rode kop van de inspanning/hitte/zonnebrand kon ik een hele tijd later poseren met de kolos: 151cm. Na deze dril was de lijn total loss... En wij lichamelijk eigenlijk ook op het einde van de dag...

Witte steur Manolo

Spitssnuitsteur

Skinny

Witte steur

Beluga

Van Preikestolen naar hunebedden

Het originele plan was een week vissen in Noorwegen in de buurt van Preikestolen. De klif die 605 meter boven de Lysefjord uittorent. Door de corona perikelen plus het feit dat Noorwegen alles behalve afhankelijk is van het geld wat de toeristen meebrengen kon daar een dikke streep door. We konden het huisje omboeken naar Drenthe. Daar zouden we dan de hunebedden kunnen bewonderen. Bouwwerken van meer dan 5000 jaar oud met een maximale hoogte van 1 meter 65.

Hunebed

Nog een hunebed

Als we dan toch daar zijn konden we net zo goed een hengel meenemen. De enige drie Nederlandse provincies waar we nog nooit gevist hadden waren Groningen, Friesland en Drenthe. Leek ons wel geinig om dat van de bucketlist af te strepen.

Groningen stond als eerste op de planning. Het Reitdiep is prima roofviswater volgens diverse internetbronnen. Om dressuur een beetje te vermijden en de parkeerkosten te omzeilen negeerden we Groningen stad en vonden we op Google Maps een plekje waar niemand anders komt: Wierumerschouw. Een bruggetje en een stuk kade. Daar zouden we ze wel even vangen. Op de plek aangekomen zagen we al twee vissers die elk stukje secuur afvisten met kunstaas. Ook was er een groep hangjongeren die zichzelf prima vermaakten met zwemmen en de brugwachter uitdagen.

Wierumerschouw

De eerste Groningse vissen: boven mijn kolblei en beneden die van Manolo

Midden op een hete zonnige dag iets vangen met kunstaas ging onder deze omstandigheden niet lukken.  Gelukkig werkte plan B wel. Met een voertje en een vast stokje werden de nodige visjes verschalkt op een uurtje tijd. Door naar de volgende provincie: Friesland.

Na een uur rijden kwamen we aan bij het riviertje de Linde te Vinkega. Daar hadden we welgeteld een kwartier de tijd om iets te vangen alvorens we konden inchecken in het Drentse huisje in Vledder. Die tijd was voldoende om twee alvers en een baars te vangen. Tevreden (snel tevreden zijn is een prima recept om gelukkig te worden) reden we naar Vledder.

Linde

Manolo zijn eerste Friese vis

Mijn eerste Friese vis

In Vledder aangekomen werd ons bij de receptie verteld dat onder de 15 pond karper niets bijzonders was. Dat geeft de burger moed. Omdat het erg lang duurde eer we beet hadden van een karper pakten we maar weer plan B erbij. Een vast stokje en een voertje waarmee we in zeer korte tijd twintig witvissen vingen. Trots omdat we nu in alle provincies vis hebben gevangen weer omgeschakeld naar de karpers. Om het kort te houden: vijf uur lang erop vissen was niet voldoende om er eentje te vangen. Prutsers dat we zijn...

Vledder

Eerste vis uit Drenthe

.