Lomp vissen

Een missie met Manolo op het oosterstaketsel van Nieuwpoort. Puur aardrijkskundig gezien is dit het noorderstaketsel maar wij Nederlanders kunnen er niks van zeggen omdat we zelf een Westerschelde en Oosterschelde hebben. Om er te komen werd al gewaarschuwd voor een flinke wandeling eer je er bent. We hoopten dat een krakkemikkige auteur dit geschreven had op internet maar helaas had hij gelijk. Het is echt flink aanpoten met de koelbox zonder wieltjes. Ergste van alles is dat we kilometers langs de hekken van een  militair terrein liepen met allemaal perfecte parkeerplekken. Maar het was "natuurgebied". Een postzegel groot, ontsierd door het uitzicht op prikkeldraad, barakken en beton. De fauna bestond vooral uit konijntjes.

Staketsel

Gelukkig ervaar je op het staketsel zelf de weidsheid van de zee. Het was fantastisch weer en de charme van de Belgische wetgeving levert soms wel 6 hengels per persoon op. Zoveel hengels hadden we niet eens bij, maar geen zorgen: er is goed vis te vangen met minder hengels. Op de kop ver gooien leverde schar en wijting op. Ons target was echter de lomp. En dat is Vlaams voor vijfdradige meun. En om gericht op dit beest te vissen kun je het beste je montage laten zakken tussen de palen waar water staat. Zeventien stuks met zijn tweeën op vier uurtjes tijd. We waren meer tijd kwijt aan reistijd dan aan het vissen zelf. Kortom we doen er alles aan om voor gek versleten te worden.

Vijfdradige meun

Doublet

XXL

Vandaag was grote steur vangen het doel samen met Peter. Hopelijk zou de beluga ook tijdelijk een bezoekje brengen aan onze geleende onthaakmat (formaat rubberboot). We waren netjes op tijd bij de grote vijver op domein Rausenberger. De eerste hengel werd ingegooid. Ik ben de tweede hengel op aan het tuigen en ik zie wat tikjes op de top. Als ik de hengel oppak merk ik dat ik niks anders kan doen dan de vis laten uitrazen. Hij bepaalde de richting. Ook al was dat onder de lijn met boeien of onder bomen en struiken door. Als ik al een keer een meter lijn kon winnen pakte hij er zo weer drie vanaf. Ook totaal niet van de bodem af te krijgen. Ik begon al te twijfelen of mijn molen het nog wel goed deed. Of dat de vis vals gehaakt was. Of toch de meest wenselijke optie: een moddervette steur die gewoon goed zat gehaakt. De hengel bleef hoepeltje krom. Het duurde een hele poos eer we een schim zagen van de vis. Peter betwijfelde ernstig of dat wel ging passen in het king size schepnet. Toch ging dat goed. De massieve kop en het borststuk erin leiden en de staart volgt vanzelf. Toen we het schepnet plus de vis wilden optillen met twee man ging dat met grote moeite. Wat een kolos! 

Rubberboot

Net op het moment dat ik de vis wil fotograferen gaat de hengel van Peter krom. Wat een hectiek! Gelukkig is de buurman een kijkje komen nemen. Deze is gelukkig bereid de foto te maken. Helaas voor hem maakte hij een flinke smak in de modder. Een wonder dat de camera niet in het water vloog. Na een foto kreeg de gigant zijn vrijheid weer terug zodat ik Peter kon assisteren.

175cm diamantsteur

Peter heeft ook al gruwelijk veel moeite om zijn vis in toom te houden. Helaas liep de strijd in zijn nadeel af. Een losser. Twee uur sinds het binnenrijden op het terrein zijn zo omgevlogen tot onze enorme verbazing. Nog groter was onze verbazing dat we op de verkeerde stek waren gaan zitten. Oeps, even een dikke steur gejat, foutje bedankt en verkast naar de goede plek.

Nou ja, goede plek...  Urenlang hebben we het moeten doen met sporadisch een trilling op de lijn. Pas in de schemering in de avond een fatsoenlijke beet die ook meteen hing. Peter was al een aantal spullen in de auto aan het laden en dacht dat ik een grap maakte dat ik hem tot twee keer toe riep. Helemaal verbaasd kreeg hij de hengel in de handen gedrukt. Ook hier hadden we een flinke kluif aan maar we konden de dag positief afsluiten met een Siberische steur van 142cm!

142cm Siberische steur

Uitwaaien

Het plan was om kleine platvis, met name tarbot en griet, vanaf het strand in IJmuiden te vangen. Mensen die met netten op garnaal vissen vangen ze geregeld. De theorie was dat de meeste vissers te ver gooien en te grote haken gebruiken om deze beesten te vangen. We wisten dus wat ons te doen stond. Kleine haakjes gebruiken en vooral niet te ver gooien.

Samen met schoonvader Peter en vismaat Manolo gingen we dus richting IJmuiden. Collega soortenjager Sjors pikten we op in Brabant. Hadden hem nog nooit live ontmoet en we hebben maar de gok genomen dat het gezellig gezelschap was. Gelukkig bleek dat ook zo te zijn.

Winderig

Eenmaal aangekomen kon ons plannetje de prullenbak in. De harde wind was weliswaar voorspeld, maar hopen dat het meevalt mag altijd. Flink wat schuimkoppen en de wind loodrecht op het strand. Typisch was ook dat we de enige vissers waren die daar op dat moment rondliepen. Maar we lieten ons niet ontmoedigen en gingen over op plan B: tussen de blokken peuteren.

Sjors in actie

De slijmvissen en de gehoornde slijmvissen hadden er zin in en we hadden regelmatig beet. Voor mij was de gehoornde slijmvis een welkome nieuwe soort. Zo ook voor Manolo. En voor schoonvader Peter was het zelfs zijn eerste zeevis ooit. Je moet ergens beginnen nietwaar?

Slijmvis

Gehoornde slijmvis

Peter zijn eerste zeevis

Hoorntjes

De hengels die wat verder ingegooid werden leverden vooral leeg gevreten haken op. Gezien het feit dat er af en toe een krab mee naar boven werd getakeld deed vermoeden dat zij de oorzaak waren. Toch hadden we tussen de krabben in af en toe beet van vis. We presteerden het om geen enkele beet hiervan te verzilveren. Intussen gierde de wind vrolijk door en de golven beukten goed op de stenen.

Peuteren

Na wat kibbeling en frieten naar binnen gewerkt te hebben probeerden we nog een uurtje op de Trawlerkade. Lekker luw tussen de bootjes in peuteren. Dat uurtje was verbazingwekkend genoeg voldoende om even vier soorten erbij te vangen: steenbolk, zwarte grondel, bot en aal. Een stek om te onthouden, en ook in het donker was het prettig vissen. Lekker uitgewaaid in elk geval.

Bot

Aal

Ardennen

Deze maand is het precies 25 jaar geleden dat ik ben begonnen met hengelen. Je zou geneigd zijn om te zeggen dat je na 25 jaar het wel allemaal gezien en meegemaakt hebt qua vissen. Gelukkig is dat niet het geval en blijft deze hobby me verrassen.

Vandaag viel de keuze op de Ardennen om een hengeltje uit te gooien. Op een tropische dag als deze is het daar beter uit te houden. Een paar graden lager is het daar altijd wel ten opzichte van thuis. Ook is het gewoon heerlijk om het echte buitenland gevoel te ervaren daar.

Buitenland

Al vrij snel hadden we de gebruikelijke elrits, gestippelde alver en kopvoorn te pakken. Ze behoren tot de gewoonste soorten in de Ardennen. De vlagzalm staat nog steeds op mijn verlanglijstje en hopelijk zou die vandaag besluiten in mijn aas te happen. Of in het aas van mijn drie vismaatjes van vandaag. Ik kan net zo goed genieten van andermans vangsten. De vreugde bij mijn schoonzusje toen ze haar eerste forel te pakken had is gewoon leuk om te aanschouwen. Gesterkt door dit succes prikkelt ze haar vriend dat hij toch echt achter lag qua aantal gevangen soorten.

Eerste forel ooit voor schoonzus

 

Je voelt natuurlijk aankomen dat haar vriend dat niet zomaar op zich laat zitten. Een tijdje later riep hij of iemand wilde komen scheppen. Geen probleem, die taak wil ik best op me nemen. Tot mijn grote verbazing zie ik dat meneer doodleuk een vette sneep aan het vaste stokje aan het temmen was. Ik heb wel eens sneep gevangen met de vaste stok maar dat waren exemplaren van hooguit 25 centimeter. Deze was het dubbele! Zo zie je maar weer: toch weer verrast na 25 jaar vissen!

Close up sneep

Schoonbroer met sneep

Op de enkele uren dat we gevist hadden wist ik zelf nog twee Atlantische forellen te strikken. Helaas geen vlagzalm. Van de andere kant een goede reden om het weer eens te proberen de volgende keer. Ondanks dat mijn schoonvader op de gehate nul bleef steken zag ook hij het zitten om het snel weer eens over te doen. Schoonbroer tegen schoonzus is uiteindelijk een gelijkspel geworden.

Atlantische forel

De Gremlin

De eerste dag aan zee voor mij dit jaar. Altijd fijn wat frisse zeewind mee te pakken en als Limburger voelt het aan als een minivakantie. Vrouwlief, schoonbroer en schoonzus gaan mee. Ze hopen wat leuke vogels te kunnen spotten en zijn tevens een beetje nieuwsgierig naar hoe ik vis en willen zelf ook een hengeltje uitgooien. Om de kansen letterlijk te spreiden heb ik een heavy feeder meegenomen voor op de platvis, een spinhengel voor de rovers en een vaste stok voor het pielen tussen de blokken.

Beet!

Het lijkt zo simpel. Een beetje pielen met klein aas tussen de blokken in en je scoort zo een hoop kleine soorten die je met de normale hengeltechnieken niet gauw zult vangen. Het duurde even voordat ik het eerste visje te pakken had. Het was wel meteen de gewenste nieuwkomer: een groene zeedonderpad. Een grappig beestje dat wel wat weg heeft van een Gremlin. De rest van de dag leverde de vaste stok geen enkele vis meer op. Het water was ruw en klotste behoorlijk waardoor de bewoners tussen de blokken waarschijnlijk dieper en rustig water opzochten. Het was ook volle maan en dat schijnt dan ook springtij te veroorzaken.

Groene zeedonderpad (Gremlin)

Ruw

Natte broek

Zwaarder dan je dacht dat zeevissen...

De heavy feeder leverde met regelmaat schar op. Het stikt op dit moment gewoon van de schar in IJmuiden. Bijna onmogelijk om ze niet te vangen als je op de bodem vist. Slechts één wijting liet zich foppen zo. Andere soorten kregen geen kans door het scharrentapijt.

Dan de spinhengel. Een pilker ergens op de gok gooien levert je heus wel eens vis op als je maar lang genoeg blijft gooien. Interessanter is het als je vogels binnen werpbereik ziet jagen op visjes. Zo'n kans moet je niet laten lopen en elke worp was direct raak. Helaas duurde de vreetorgie maar even. Spectaculair is het wel met licht materiaal. Met kleine veertjes vang je zelfs de kleine zeebliek waar de makreel op jaagt. Visjes van enkele centimeters.

Makreel

Mini haring

Schoonbroer had nog nooit een gier gezien in het wild. Alsof de duvel er mee speelt: er vloog doodleuk een vale gier in IJmuiden! Gemist doordat hij door de makreel bezig werd gehouden. Ik weet niet hoe zeer het vogelaarswereldje hem dat kwalijk neemt. Vandaar de onherkenbare foto. Ondanks dat we de aaseter graag gezien zouden hebben toch een geslaagde dag!

Stef H. de vogelspotter makreelspecialist

De Maestro

Vandaag was het eindelijk weer zo ver dat ik met de Maestro ging vissen. Die Maestro heeft de naam Jos Raaijmakers. Hij is vooral bekend bij vissend Nederland als één van de succesvolste barbeelvissers. Zelf had ik het geluk dat deze meneer in mijn jeugd naast mij woonde en me de kunst van het vissen heeft bijgebracht. Mijn vader was immuun voor het hengelsportvirus. Mijn vader was altijd bereid om chauffeur te spelen en de portemonnee ging zonder problemen open als ik iets nodig had wat met vissen te maken had, maar zelf een hengeltje uitgooien? Zo gek heb ik hem nooit gekregen. Het was en is gewoon niet zijn ding zullen we maar zeggen.

Terug naar de Maestro. Van nature uit ben ik vrij gemakzuchtig. Niks mis mee op zich maar wel als je succesvol wilt vissen. Al vrij vlot was de belangrijkste les van de Maestro dat geluk een onderdeel was van het vissen maar dat verreweg het meeste geluk gewoon afgedwongen kan worden. Dat afdwingen doet hij nog steeds door alle zorg te besteden aan zijn materiaal, voer, aas en stekkeuze. Verder heeft hij de gave om te geloven in een goede afloop. Dat grenzeloze optimisme zorgt voor een scherpte die bij de meeste vissers al vrij snel wegvalt als het niet loopt. De trukendoos gaat gewoon open op momenten waarop anderen denken "och het is weer zo'n dag dat ik beter thuis had kunnen blijven...". Niet zo vreemd dus dat het zes jaar duurde eer dat ik met pure mazzel een keer meer had gevangen dan hem. Vijf tegen vier witvissen op zo'n dag dat weinig lukt. Jos beredeneert terecht dat een enkele bijzondere vangst je dag kan redden. Zo'n vangst waar je jaren later nog aan terug kan denken. Het hoeft inderdaad maar 1 vis te zijn, als hij maar speciaal genoeg is zit ie in je geheugen gekerfd. En met wat goede voorbereiding (dus geen lege accu...) staat ie ook op je geheugenkaart van het fototoestel.

Ondanks dat Jos niet vies was van aantallen vangen nam hij ook de moeite te registreren wat hij nu precies allemaal aan de haak had geslagen. Hij prikkelde me om het verschil te weten tussen een blankvoorn en een ruisvoorn. Hij leerde me de bijzondere vangsten te waarderen. Als ik weer eens met enkele tientallen vissen verschil afgedroogd was kon hij oprecht opmerken dat ik bijvoorbeeld de mooiste vis van de dag had in de vorm van een PR giebel van 46cm. Onbewust heeft hij zo de aanzet te geven om te soortenjagen.

De passie van de Maestro blijft op dit moment barbeel, maar een keertje steuren sleuren leek hem wel leuk. Uiteraard wilde hij goed voorbereid zijn en weten hoe dat nu in zijn werk ging, dat steuren vangen. Ik zei hem al dat je weinig fout kunt doen als je maar op de bodem vist en aas op de haak hebt zitten. En ook vandaag kon het niet op qua beet. Binnen een uur had Jos al drie soorten steur te pakken. De aantallen houden we maar geheim om onze geloofwaardigheid niet te verliezen.

Jos met Siberische steur

Jos met diamantsteur

De vis van de dag was voor mij een vette spiegelkarper van 72cm. Hij voelde net zo zwaar aan als een emmer vol water. Het was bij lange na niet de langste vis van de dag maar wel verreweg de sterkste. De manier waarop ik hem ving is ook het vermelden waard. Omdat we zoveel beet hadden vlogen de pellets er in een razend tempo er doorheen. Ik wilde een nieuwe portie nat maken en ik legde de hengel in langs het kantje om geen beet te krijgen. Aan de haak zaten alleen nog wat uitgezogen maden. Nog voordat ik de zak pellets in handen had vouwde de hengel zich dubbel waarop een spectaculaire dril volgde. Jos, nog bedankt voor deze gezellige dag!

PR spiegelkarper

Mijn allereerste koi

Domein Rausenberger

Na een te lange winterstop de hengels weer erbij gehaald. De dagen ervoor waren zonovergoten. De dag dat we gingen vissen was grauw en mistig. Hebben wij weer. De hoop op goed vangen werd meteen wat minder. Wat zijn wij vissers toch goed in excuses vooraf verzinnen qua slecht gaan vangen, nietwaar? Locatie was Domein Rausenberger. Doel was minstens een sterlet vangen. De kleinste vijver van de twee bevat het meeste sterlet. De sterlet heeft min of meer dezelfde kleur als een Siberische steur maar zijn snuit is spitser.

Snuit sterlet

Ook al zit er door de bocht genomen kleinere vis in de kleine vijver een gigantisch schepnet is vereist. Buiten dit net had ik ook een kleiner net bij. Schept toch praktischer en ik ging er van uit dat het grote net droog zou blijven.

Overdreven net?

De angst om slecht te vangen ging al vlot weg. Je komt gewoon niet aan vervelen toe op deze vijver. Vis nummer twee was al de gewenste sterlet. Weliswaar een albino maar ook die tellen. Niet veel later volgde een normaal gekleurde sterlet om het af te maken. En ook Manolo heeft niet lang hoeven te wachten op zijn eerste sterlet. Missies zijn wel eens taaier geweest.

Sterlet albino

Sterlet

Pieter zat ontzettend scherp te vissen. Gedreven en gepassioneerd als een wedstrijdvisser kwam hij tot ruim vijftig vissen. Uiteraard wil de ironie dat het de scherpste visser overkomt dat zijn hengel het water invliegt na een flitsende beet. Al vrij vlot trok de vis de hengel richting het midden van de vijver. Doordat de hengel bleef drijven waren Pieter, Ruud en ik in staat om over de hengel te gooien in de hoop dat we hem terug konden trekken. Het lukte Pieter wonderwel zijn bezit weer binnen te hengelen. Zonder een spier te verrekken zegt ie ook nog dat ie geen moment had gedacht aan een slechte afloop.

Diamantsteur

Om terug te komen op het grote net. Het was zeker nodig. Ook op de kleine vijver zwemmen vette steuren van dik over de meter. Vandaag had ik het geluk er maar liefst zes van die bakken binnen te harken. Een beetje geluk moet je hebben zullen we maar zeggen.

Duo Siberische steur

Siberische steur

De hengels hebben het wel te verduren onder zoveel geweld. Toen ik even vast hing en wat druk zette hoorden we het krakende carbon. Het geluid waarbij elke visser wel even een koude rilling voelt. Ik was niet heel erg rouwig erom. Het stokje had zijn beste tijd wel gehad en eigenlijk was één hengel genoeg op dit water. Meer dan eens hadden we twee vissen tegelijk op de mat. En het viel op dat met name de kruiskarpers (te herkennen aan twee kleine bekdraden) de felste aanbeten gaven. Het is helaas geen echte soort, want een hybride, maar fun om te vangen zijn ze zeker!

Duo kruiskarper

Manolo was de karper specialist vandaag. Niet dat zijn records heel scherp stonden maar vandaag toch maar mooi zijn grootste koi, schubkarper, spiegelkarper en kruiskarper ooit gevangen! De teller bleef de hele dag door wel oplopen en met zijn vieren hadden we dik over de honderdtwintig vissen gevangen. De term hengelsport dekt de lading dan wel.

Koi

Spiegelkarper

Spiegelkarper

Spiegelkarper

Als gezellige afsluiting nog een royale portie frietjes naar binnen gewerkt met zijn vieren in een authentiek Belgisch frietkot. Het zegt genoeg dat vier grote volwassen kerels met goede trek het niet opgekregen hebben terwijl het goed smaakte. Laten we het er maar op houden dat we verzadigd waren door de goede vangst. We komen zeker nog een keer terug!