Met vriend en specialist Pieter op baars op een plas langs de Maas. Toen hij hoorde dat mijn PR baars 45cm was gaf hij aan dat het goed mogelijk was om dat record te verbreken. Hij wist nog wel een leuk plekje. Hij had nog wel een extra waadpak bij zodat ik wat loze ondiepe meters oever kon skippen en zodoende net even verder kon werpen. Neem wel wat droge kleren mee en een handdoek adviseerde hij nog. Bramenstruiken en waadpakken combineren slecht.
Om bij de parkeerplek te komen dacht ik nog via een modderig stukje helling een stukje te kunnen afsnijden. Flink wat toeren, wat banden zonder grip die alleen maar modder rondslingerden plus een hoop lachende toeschouwers deden me besluiten toch maar de langere route te pakken die minder steil was.
Aangekomen op de parking zie ik Pieter al de hengels optuigen. En ja hoor: ook hij had de jammerende auto goed kunnen horen. De begroeting is als altijd hartelijk en vol goede moed gaan we een zonnige dag tegemoet.
Bij de eerste stap in het water liep mijn linkerbeen al onder water. Gelukkig kan ik goed tegen kou. Je kunt het water in oktober lastig lauw noemen. Geduldig neemt Pieter de tijd om de voor mij nieuwe techniek aan te leren op baars. Vooral de traagheid verbaast me. Ik ken de baars vooral als een felle rakker die niet terugdeinst voor een hoop kabaal en snelheid.
In mijn carrière heb ik wel wat 40+ baarzen gevangen maar dat is verwaarloosbaar met Pieter zijn statistieken dus ik luister braaf. Dat mijn derde vis binnen een uurtje vissen een kolossale baars van 48,5cm werd had ik niet durven dromen. Wat een magnifiek exemplaar.
Het water in mijn linkerbeen bleef stijgen totdat het kruis bereikt was en toen begon het rechterbeen vol te lopen. Een hele aparte ervaring zo klotsend lopen in een waterzak. Goede training ook die extra liters meezeulen.
