Vismaatjes

Een lange stilte op dit blog... Niks gevangen? Niks gevangen... Een eigenwijze ooievaar met een dubbele vracht vond het einde van de zomertijd een prima moment om onze zoontjes te leveren. Terwijl ze uitgerekend waren midden in de wintertijd. Gevolg was dat ons kroost een flinke tijd in een verwarmd aquarium zonder water moest doorbrengen, ook wel bekend als couveuse.

Geen stank meer van een doosje maden dat te lang staat. Geen beschimmelde emmer voer omdat je de moeite niet hebt genomen om te kijken of hij echt leeg was na een visdag. Geen schepnet vol slijm. Frappant dat je zelfs deze zaken kunt gaan missen. De aasvisjes in de diepvries komen in de verdrukking door moedermelk. Veel moedermelk. Tijd om te vissen is er niet en om te voorkomen dat de roofvis ongestraft kan smullen hebben we nog drie diepvrieslocaties in Zuid-Limburg gevonden om de productie van vrouwlief te kunnen huisvesten. Menig melkkoe krijgt het benauwd van de gedachte om haar productie ook maar te evenaren.

Diepvries

Vismaten Ruud, Pieter en Remko waren zo vriendelijk een leuke geste te sturen. Er van uit gaande dat de ukkies (geboortegewicht 880 en 1220 gram) op papa lijken zullen ze wellicht ook besmet worden met het vissersvirus. Dank jullie wel voor het leuke cadeautje!

Verrassing

Nu op de kortste dag van het jaar liggen de ukkies nog in het ziekenhuis verder te groeien en aan te sterken. Het zal nog wel even duren eer ze naar huis mogen en het zal nog langer duren eer ze hun eerste hengeltje vasthouden.

Hondsdol

Na vele mislukte pogingen weer op weg om een hondsvis te vangen. Het is nog aardedonker als ik aan de ruim 60km lange rit begin. De slagregens maken het bijna onmogelijk om de witte streepjes op de snelweg te zien. Ik heb nu een idee hoe iemand zich in de auto voelt die nachtblind is. Mijn medeweggebruikers zwabberen ook maar wat en de flitskasten zullen deze morgen geen geld opleveren omdat niemand het in zijn hoofd haalt om te hard te rijden. Wat een waanzin om hier te rijden voor dat visje. Dit beest willen vangen is bijna garantie om je hondsberoerd te voelen.

Eenmaal veilig aangekomen op de stek is het leed nog niet geleden. Ik zit nog duidelijk in mijn zomervacht want de zes graden voelt allesbehalve comfortabel aan. Een flinke waarschuwing van koning winter die onvermijdelijk dichterbij komt. Langs schrikdraad en prikkeldraad wurmen om aan het water te komen is geen pretje als het schemert. Toch is tijdens de schemering de kans het grootste om de gewenste soort te vangen. Vol goede hoop gaat het wormpje het water in. Er wordt geworpen waar kringetjes te zien zijn. Vele worpen later is er geen teken geweest dat de vis interesse heeft in mijn aas. De moed begint flink te zakken. De zon laat haar eerste stralen al zien.

Wanhopig begin ik al terug te lopen richting de auto. Nog maar even proberen in de ondiepe uithoek van het watertje tegen beter weten in. Gewoon geen activiteit... Vertwijfeld ga ik mezelf steeds meer afvragen wat er nou zo leuk aan is om op dit beest te vissen. Nog steeds geen beweging van mijn dobbertje gezien. Ik besluit dat het welletjes is geweest en ik haal op om naar huis te gaan. En ondanks dat ik niets heb gezien spartelt er een visje aan mijn lijn.

Het is gewoon niet te geloven. Ik heb mijn target. Net geen tien centimeter maar ik ben door het hondsdolle heen. Blij dat ik deze soort in de pocket heb. Ik zal er ook nooit meer gericht op gaan vissen want ondanks mijn vreugde zal ik nooit vergeten hoeveel bloed, zweet en tranen er vooraf aan zijn gegaan. Zonder dalen geen pieken zullen we maar zeggen.

Amerikaanse hondsvis

Amerikaanse hondsvis

Doggystyle fishing

Het doel van deze dag was een Amerikaanse hondsvis vangen. Zelf heb ik geen enkel idee wat de link is tussen deze vis en een hond. Kwijlen doet hij niet, blaffen lukt hem ook al niet en kwispelen als men hem iets lekkers voorschotelt vertikt ie ook. Hoe dan ook, een gemakkelijk doelwit is het niet. Hij komt in sommige vennen veelvuldig voor. Maar om nu in het Nationaal Park de Groote Peel de boswachter te tarten gaat me te ver. Zo'n vent stemt vast Partij voor de Dieren en zal met veel plezier een bon uitschrijven en met wat pech krijg ik ook nog een enkeltje psychiatrische inrichting. Want wat bezielt een volwassen man immers om een visje te willen vangen dat zo klein is?

Voor mij is het antwoord simpel: ik heb hem nog niet gevangen. En vismaat Manolo trouwens ook nog niet. Hij komt sporadisch voor in de beken die in de buurt van de Peel stromen. Daar kan ik met een gerust hart legaal vissen op dit beest. Helaas blijkt het zo te zijn dat andere vissoorten veel gretiger happen dan dit aartsluie beest. De hondsvis is niet te lokken met een voerplekje. Hij gedraagt zich als een minisnoekje en verstopt zich en het aas moet toevallig in zijn buurt worden aangeboden. En net zoals een snoek moet hij ook nog eens trek hebben. Het liefste wil hij bewegend aas. Aas wat in zijn miniscule bek past. Een stukje flinterdunne mestpier moest het werk klaren.

Vrij vlot had vismaat Manolo beet. En het was ons doelwit! Een joekel van een hondsvis. Bij een joekel van een hondsvis moet je denken aan een centimeter of tien. Wij erg blij en we hadden er alle vertrouwen in dat er meer gingen volgen. Helaas begon het zonnetje door te komen en dat is niet gunstig om hondsvis te vangen. Dit mormel is helaas lichtschuw. Verder vissen leverde niets op.

Amerikaanse hondsvis

Omdat we de hoop op meer hondsvissen inmiddels hadden opgegeven een stuk verderop in de Peel gaan vissen waar een andere Amerikaanse exoot is te vangen: bruine Amerikaanse dwergmeerval. Deze veelvraat is gemakkelijk te vangen als je een goede stek weet. En al vlot hadden we beiden dit mormel te pakken. Dit visje pakken zul je met de nodige voorzichtigheid moeten doen want de stekels op de borstvinnen en de rugvinnen prikken behoorlijk. Een moment van lichtzinnigheid resulteerde in een bloedend steekwondje voor de auteur van dit verhaal...

Bruine Amerikaanse dwergmeerval

Manolo van harte met jouw hondsvis en je hebt me laten zien hoe het wel moet! Ik zal er nog een hele kluif aan hebben om deze missie goed af te ronden. Er zijn maar weinig vissers die kunnen zeggen dat ze deze soort tijdelijk hebben kunnen aanlijnen.

Spinneren (Deel 2)

Helaas weinig tijd om te vissen. Wat doe je dan als je toch iets wilt vangen? Af en toe een uurtje met kunstaas smijten. Eindelijk begint de overvloedige plantengroei af te nemen en de roofvis wil een speklaag aanleggen voor de winter. Heel erg veel succes had ik niet afgelopen maand en grote monsters waren het ook niet. Maar dat geeft helemaal niks, want door die korte tijd weet je dat je blij mag zijn met elke vis. Zoals de foto's verderop ook laten zien neem ik tegenwoordig de moeite om een onthaakmatje mee te nemen. Opgerold past het gemakkelijk in een rugzak en het weegt gewoon niks. En de vis zal je dankbaar zijn dat hij niet op stenen of afgeknakte rietstengels ligt.

Roofblei

Snoek

Behalve roofblei en snoek wist ik ook winde en baars te verleiden. Helaas niet fotogeniek of groot genoeg bevonden. Op zich een leuk aantal soorten maar ergens begint het steeds meer aan me te knagen dat ik de triple nooit op één dag heb kunnen verwezenlijken. De triple betekent in het roofviswereldje: snoek + snoekbaars + baars. Ik vraag geen medelijden van de lezer maar ik vind het toch een smetje op mijn ruim twintigjarige viscarrière. Drie of meer soorten roofvis op een dag is me vaker gelukt. Je kunt behoorlijk wat combinaties verzinnen met roofblei, snoek, winde, snoekbaars, baars, kopvoorn en beekforel. Helaas allemaal valse triples tot nu toe. Misschien dat de triple volgend jaar lukt. Want de factor tijd is dan wél een belangrijke factor om die missie te laten slagen.

De Afrikaan

Een simpele missie: een Afrikaanse meerval vangen in een forellenvijver. Deze soort bijt prima tijdens zomer weer in tegenstelling tot forel. Kieskeurig is het beest ook niet. Diverse sites stellen dat een tros wormen, een visje, pellets of wat vlees prima is om deze veelvraat te verschalken. Ze zwemmen graag dicht bij de oever. En echt actief vissen is ook niet nodig dus dichtbij ingooien en vangen maar.

Helaas viel dat tegen. Met drie man waren we wel erg lang aan het wachten op een echte beet. In het begin dachten we nog dat de meervallen heel geniepig aan het knabbelen waren aan onze aasjes. De dobber bewoog wel maar niet erg overtuigend. Zou het dan toch kleine vis zijn?

Een echte soortenjager heeft altijd iets bij om klein grut te verschalken. Dus ik ging aan de slag met een vast stokje en een minimade om te kijken wat er lag te knabbelen. Talloze blauwbandjes en vetjes werden gevangen. Omdat we nog steeds geen beet hadden van meerval gebruikte ik het vaste stokje om de tijd door te komen.

Blauwband

Plotseling veel weerstand na weer een beet met het vaste stokje. Ik dacht nog heel even dat ik vast zat aan de bodem maar voelde al gauw dat er iets groot aan mijn haakje maat 16 hing. Een veel te spannende dril liep goed af en een Afrikaanse meerval van 62cm was de buit!

Afrikaanse meerval

Ongelooflijk gewoon. Het grove aas dat voor de meerval bedoeld was werd met rust gelaten en een made van nog geen halve centimeter werd wel gepakt. Sterker nog: een uurtje later kreeg ik weer een meerval aan het vaste stokje. Nu liep de dril wel af zoals te verwachten is: in het voordeel van de vis! Ik ga daarom ook niemand adviseren om zo licht te vissen op deze oersterke beesten. Want sterk zijn ze en uithoudingsvermogen hebben ze ook. En ze zijn vreselijk glad. Poseren voor de foto met deze vis kun je het beste niet te dicht bij het water doen want ze glippen zo weer hun vrijheid tegemoet.

Buiten deze twee toevalstreffers hebben we geen beet gehad van meerval. Ze waren gewoon niet hongerig. Wat ons waarschijnlijk heeft opgebroken is de weeromslag. Van een lekker zonnetje en 27 graden naar regen en 20 graden op een uur tijd is gewoon funest. Wat ik de lezer dan ook wil meegeven als tip: zoek een zomerse dag uit met stabiel weer!

Naar de haaien (Deel 2)

Vandaag dan de herkansing. Vorig jaar had ik wel vis maar niet de zo gewenste haai. Zou het deze keer dan wel lukken? Ik had het geluk om op de Big Marlin te mogen vissen. De Big Marlin heeft een kapitein die gerust "De haaienfluisteraar" genoemd mag worden. Het is niet zo dat de Noordzee zo vol zit met deze beesten dat elk stuk zeewater deze prachtige vissen kan opleveren. Kennis van stekken is essentieel. Een paar meter ernaast vissen en je vangt niks.

Vanuit Neeltje Jans vaart de boot een flink stuk richting Engeland. We kregen bijna een heuse aanvaring te verwerken omdat er behalve wegpiraten ook zeepiraten bestaan die onze boot snijden. Onze schipper weet op tijd de boot tot stilstand te brengen. Het scheelde niet veel of we waren letterlijk naar de haaien gegaan.

Neeltje Jans

Het weer is prachtig, droog, zonnig, niet te warm en niet te koud. De wind doet ook zijn best om de opvarenden geen zeeziekte te bezorgen en het spektakel kan beginnen. Lang wachten op de eerste haai hoefden we niet. Een aantal vissers zagen hun eerste inworp al beloond worden met mooie gevlekte gladde haaien.

Intussen kwam de ene haai na de andere aan boord. Zelf had ik nog niks behalve een ondermaatse wijting. Vertwijfeld ga je jezelf afvragen of je niet iets fout doet. Dan ineens zware weerstand na een aanbeet. Nu kunnen drie flinke wijtingen dat ook veroorzaken dus vooral niet te vroeg juichen. Als de vis dan eindelijk aan de oppervlakte komt zie ik dat het een haaitje is! De angst om hem te verspelen is groot. Die angst is niet echt gegrond maar het gevoel deze vis niet mag ontsnappen is intens.

De vis wordt geschept en mijn vreugde is enorm. Het is geen monster met zijn 54cm maar het is wel mijn eerste "Jaws". Een prachtig beest en het is waarschijnlijk ook wat mij betreft de vis van het jaar!

Gevlekte gladde haai

De bijvangsten waren gering maar zoveel haaien maakten de sfeer op boot echt wel goed. Op één persoon na had iedereen minstens één haai gevangen. Op het evenement Sharkatag van Sportvisserij Nederland werden op de tweede dag maar liefst 80 haaien gevangen. 21 daarvan werden op de boot gevangen waar ik op zat. Op zes uur vissen is dat gemiddeld elke 17 minuten een haai aan boord. En dan te bedenken dat er ook nog enkele haaien werden verspeeld! Deze fantastische visdag is toch de verdienste van kapitein Dré Vriends. De man is zelfs zo vriendelijk om hartje zomer erwtensoep te serveren. En geloof me, die smaakte prima. Hulde!

Hyperemesis gravidarum

De argeloze lezer zal zich wellicht afvragen of de titel slaat op een Latijnse naam van een vissoort die geen Nederlandse naam heeft. Het heeft echter niks te maken met vissen. Wel met het feit dat mijn laatste noemenswaardige feit op visgebied de zeelt was eind mei. Hyperemesis gravidarum is een ernstige vorm van misselijkheid tijdens de zwangerschap. Die duurt nu al acht weken bij mijn vrouw. Als je maar genoeg overgeeft val je tien kilo af... Je hebt geen energie meer, het gevoel van misselijkheid verdwijnt ook niet echt na het overgeven en omdat je je zo slecht voelt lukt slapen ook niet echt. Ze is ook al opgenomen geweest in het ziekenhuis om wat infusen aan te sluiten wegens uitdroging. Fysiek en psychisch een lijdensweg voor mijn vrouw. Zelf lijd ik niks fysiek maar leuk is anders om je vrouw zo te zien lijden. Niemand kan het genezen, het is gewoon hopen dat het vanzelf weg gaat. Dat kan volgende week zijn maar ook pas december. Ik ben haar persoonlijke verpleger, het huishouden is voor mij en die full time baan eist ook nogal wat van me. Die combinatie hield ik zes weken vol totdat een collega door begon te drammen over een futiliteit. Mijn ontploffing die daar op volgde was voldoende om een bezoekje aan de huisarts te brengen. Zijn diagnose was even simpel als snel gesteld: overbelast. Rust was het devies. In feite vissen op doktersadvies. Dat klinkt leuker dan dat het is. Het huishouden blijf je toch doen en voor je vrouw zorgen doe je gewoon. Even een uurtje er tussen uit om te vissen kan echter best. Vandaag in de Geul wezen vissen. Tientallen elritsen waren kortstondig het haasje met de vaste stok.

Elrits

Opeens een zware vis. Mijn grootste vis ooit gevangen in dit riviertje was een beekforel van 30cm. Veel meer als een paar honderd gram zal het beest niet gewogen hebben. Maar wat nu aan mijn lijntje hing was andere koek. Een vis van een kilo of twee kan ik best de baas met het materiaal wat ik gebruik. Nu was ik compleet kansloos. Het was te diep om te zien wat het was en de vis was te zwaar om hem ook maar iets omhoog te krijgen. Vol tegen de stroming in zwom de vis genadeloos en vastberaden de lijn stuk. De vermoedelijke dader was waarschijnlijk een moddervette barbeel. Mijn hoofd is al wat leger. Maar in het achterhoofd weet je dat iemand thuis je nodig heeft. De grote vis is nog niet van me af. Plannen om hem alsnog te vangen zijn in de maak. Maar dat vangen zal niet nu zijn. Nu terug naar huis. Daar wordt je weer geconfronteerd met de werkelijkheid. Het aloude cliché gaat ook weer op: een goede gezondheid gaat voor alles. Op dit moment droom ik niet van nieuwe spectaculaire soorten maar dat het weer beter gaat met mijn echtgenote...

Persoonlijk record zeelt

Vandaag was dan nationale hengelsportdag. We hadden er nog profijt van ook. Gratis een dagvergunning bij visvereniging 't Alvertje in Wanssum. Een ven dat bekend staat om zijn grote zeelten. Mijn oude PR van 54cm moest er aan geloven. Karper en grote brasem zit er ook en zouden ook kunnen snoepen van onze miniboilies op de method feeder. Vol goede moed begonnen Manolo en ik te vissen. De wind zat in de Noordhoek maar het was zonnig en we zouden de uren dat we visten geen druppel regen zien. Vrij vlot kromt de hengel en een stevige vis wil het riet in vluchten. Met moeite kon ik de vis ervan weerhouden. Ik was er redelijk van overtuigd dat ik een karper eraan had. Totdat de vis begon te bonken en van de bodem af kwam. Een zeelt! En wat voor één! Zonder twijfel wist ik dat dit mijn record zou zijn als deze vis in het netje kwam. Zeelt die een schepnet heeft gezien heb je echter nog lang niet binnen. Pas na een paar keer de slip laten gieren kon ik hem landen. Wat een magnifiek beest! 58cm gaf de meetplank aan. Mijn dag kon niet meer stuk!

58cm!

Zeelt

De volgende aanbeet was voor vismaat Manolo. Tot onze verbazing kregen we geen enkele beet meer. In de visvijver naast ons was een wedstrijd met tientallen deelnemers en het gros was gewoon aan het blanken. De zware zeelt wat ik had gevangen was waarschijnlijk goed genoeg voor een podiumplek. We hadden gewoon de pech een slechte dag te treffen waarop de vis het compleet laat afweten. We kunnen ook niet echt verklaren waarom ze niet wilden bijten. Zo heel erg koud was het ook weer niet. In het zonnetje was het zelfs aangenaam. De wind stond al enkele dagen uit de Noordhoek en meestal is geen verandering in de windrichting voordelig voor de visser. En de vis was ook niet aan het paaien. Een mysterie dus.

Tricolore

Ik had alle tijd om libellen te fotograferen. De volgende beet was toch voor vismaat Manolo. Ik kreeg zelfs een groene, witte en rode tegelijk voor de lens. Of het drie soorten zijn? Geen idee. Vissoorten hebben meer mijn interesse. In elk geval heeft dit viswater potentie en we keren er zeker terug. Nog een pluim voor de visvereniging 't Alvertje voor de leuke geste.

Een nieuw speeltje

Onder meer geïnspireerd door Koen heb ik me dan toch laten verleiden tot het aanschaffen van een onderwatercamera. Snorkelen in warme zeeën kan dan meteen vereeuwigd worden. De dag op Lanzarote dat een vette hagedisvis een pauwlipvis oppeuzelde voor mijn snorkel staat in mijn geheugen gegrift. Toch was het nog leuker geweest als je zoiets met anderen kunt delen. De dag van de aankoop is ook meteen de dag van het uitproberen van het nieuwe speeltje. Boven water doet hij het in elk geval prima. Een close up van een kopvoorntje is geen probleem.

Kopvoorn

Dan datgene waarvoor hij gekocht is... De eerste keer dat je de camera onder water dompelt voelt intuïtief erg slecht aan. Het ding doet gelukkig wat het moet kunnen. Onder water filmen en foto's maken zonder de geest te geven. Ik was al blij dat ik vis voor de lens kreeg. Scherpere beelden zullen wellicht volgen na veel oefenen. Buiten dat is de helderheid van het water in pakweg Bonaire een stuk beter dan in ons kikkerlandje.

Rivierdonderpad

De pestkop

Je hebt van die dagen op het werk dat je daarna gewoon moet vissen om stoom af te blazen. Vandaag was zo'n dag. Ik hoopte op zeelt in de paar uurtjes die ik nog had voordat het donker werd. Vrij vlot ving ik wat ruisvoorntjes en blankvoorntjes. Dan een enorme regenbui. Het mini parapluutje houdt me droog. Als het weer droog is plots meer weerstand bij het aanslaan en tot mijn vreugde ging de gehoopte zeelt na flink tegenstribbelen het schepnet in.

Zeelt

De beet viel weg. Het tumult op amper een meter diep water lokt geen andere vissen. Toen ik dan eindelijk weer een voorntje wist te vangen werd deze gegrepen door een snoek. Ik vis ruim twintig jaar en het is maar één keer eerder voorgekomen dat ik een snoek met de vaste stok wist te vangen. Een haakje maatje zestien en een ragfijn nylon snoertje zijn het recept om snoek te verspelen. Het beest is niet eens echt gehaakt omdat het haakje in het voorntje zit. Toch krijg ik het beest soms even aan de oppervlakte waarna weer een run volgt. En net dat ik hoop heb dat dit goed afloopt delf ik weer onderspit. Zelfs het voorntje moet ik inleveren.

Je zou denken dat deze vis toch wel enigszins geschrokken is van het touwtje trekken met een visser maar het beest presteert het om nog een keer aan mijn lijntje te gaan hangen. Het gebit maakte weer korte metten met de onderlijn. Het is gesloten tijd voor roofvis dus ik heb ook niks bij om de snoek terug te pesten.

Dan gooi ik een paar voerballen met flink wat geweld in de vijver om de pestkop weg te krijgen. Ik begin weer beet te krijgen maar tot mijn ontzetting zie ik even later weer een kolk op de plek waar mijn dobber is. Weer een flinke dril volgt. Drie maal is scheepsrecht? Vergeet het maar. De pestkop wint weer.

Even later tijdens het avondrood zie ik diverse keren bellenplakkaten van zeelt rond mijn dobber. Ik zit letterlijk op het puntje van de stoel. Wat is dit toch heerlijk spannend. Tot twee keer toe mis ik een beet. De koek is op. Er wordt niks meer gevangen. Voldaan fiets ik huiswaarts. Alle drukte van de werkdag is van mijn schouders gevallen.

Uitslapen loont niet

Met vismaat Manolo op de Geul. Stiekem hopen we op vlagzalm. Deze komt nogal sporadisch voor op dit water maar als je maar vaak genoeg gaat zal het toch een keer raak moeten zijn. We kiezen ook voor een nieuw stuk waar we nog nooit hadden gezeten. Twee meter diep water met een stevige stroming. Twee meter diep is extreem diep voor deze beek. Meestal is deze beek zo ondiep dat de bodem gewoon te zien als het water een beetje helder is. Manolo had een woelige nacht achter de rug en gaf al aan dat het wat later zou worden. Ik besloot eerst te gaan vissen op de bekende ondiepe stekken die bijna garant staan voor kleine vis. Binnen een uurtje had ik vier soorten te pakken. Een bermpje, een baarsje, een rivierdonderpad en twee beekdonderpadden waren de buit. De donderpadden zijn overigens beschermde soorten en moeten ongeschonden teruggezet worden. Het is voor mij persoonlijk maar een rare wetgeving. Ook niet beschermde soorten zoals brasem en karper hebben bij mij dezelfde rechten als de soorten op de rode lijst en worden braaf teruggezet. De meeste vissers die in Nederland claimen een donderpad te hebben gevangen hebben meestal één of andere exotische grondel te pakken. Het verschil is gemakkelijk te zien door even te kijken of het beest een zuignapje aan de onderzijde heeft. Geen zuignapje is een donderpad.

Beekdonderpad

Bermpje

Na deze bliksemstart was het tijd om op het nieuwe diepe stuk te proberen. Vrij vlot komt een grote vis los. Manolo komt aan wandelen en begint vol goede moed mee te vissen. Ook ik was er van overtuigd dat dit wel eens een hele mooie dag kon gaan worden. Tot onze verbazing konden we in de uren daarna niets meer vangen. Zelfs niet toen we het diepe water weer inruilde voor de ondiepe stekken die min of meer garant stonden voor een visje...

Pech

De vorige keer was ik nogal voorbarig met roepen dat het lente was. Dat heb ik geweten. Er volgde een heuse ijstijd waardoor de natuur wekenlang achter liep. De watertemperatuur was vorige week nog zo beroerd dat ik geen enkele vis wist te vangen. Vandaag vanuit mijn woonkamer zag het er erg lekker uit buiten. Een zonnetje en eindelijk begonnen de bomen groen te kleuren. Dus in mijn T-shirtje er op uit met vismaat Manolo. De stevige wind strafte mijn slechte voorbereiding af. Een T-shirtje alleen was niet echt aangenaam dus. Hengels wat hoog opgesteld werden gingen vanzelf omlaag. Bakjes met pellets vielen om zodat ik alles bij elkaar kon rapen. En dat op een paar uurtjes vissen. Maar werd er gevangen? Gelukkig wel. De slechte vangsten van de laatste tijd hadden toch echt met de watertemperatuur te maken. Nu werden wel flinke aantallen gevangen. Tientallen stekelbaarsjes, vetjes en blauwbandjes waren het haasje. Deze mormels leveren geen spectaculaire gevechten op aan de hengel maar voor ons werkt het heerlijk ontspannend en tijdverdrijvend.

Blauwband

Driedoornige stekelbaars

Vetje

De karper deed ook aardig zijn best getuige de zes keer dat we een run kregen. Dat we maar één beet konden verzilveren? Laten we het maar pech noemen. Onkunde klinkt zo zelfkritisch...

Schubkarper

Wat ik geen pech kan en wil noemen is de klassieke voorjaarsfout die ik elk jaar eigenlijk wel maak. Denken dat het zonnetje heerlijk is en me dan vooral niet insmeren. Nu ik dit typ voel ik stukjes huid gloeien en bij nadere inspectie ook zijn er ook wel tekenen van roodheid...

Lente

De weerman had goed nieuws. Het zou lente worden. Een winterdepressie wil ik het niet noemen maar ik kan aardig chagrijnig worden van een lange periode zonder zon. Of zou (bijna) geen vis de oorzaak zijn? Hoe dan ook, ik ging vissen in de vijver in het stadspark te Maastricht. Geen zon te zien. Het was zelfs fris. Mijn mazzel was dat mijn winterkleding nog van de vorige sessie in mijn rugzak lag. Vorige week was ik te lui om het op te ruimen en nu deed ik tevreden een extra trui aan.

Lente???

Doel was met de vaste stok klein grut vangen en met de method feeder hopen op het grote spul. Met de vaste stok krijg ik wat pietluttige beten die allemaal mis werden geslagen. Een mooie beet was wel raak. Een veel te grote karper veroorzaakte een kansloze lijnbreuk op het dunne snoertje. Waarom bijten ze dan ook niet op de werphengel? Dan maak ik tenminste nog kans... Zuchtend knoopte ik een nieuw snoertje aan het vaste stokje en tegelijkertijd zie ik de werphengel krommen. Dit voelde goed aan. Ondanks het ijskoude water kliefde de gehaakte vis als een razende door het water zonder van de bodem los te komen. Een vriendelijke voorbijganger wilde best helpen met het scheppen. Mijn schepnet is meer geschikt voor brasems maar als je maar goed mikt past er ook een karper in van 82cm!

Goed mikken is een kunst

En dat is voor mij een record. Aangezien ik geen echte karpervisser ben en het ook nooit zal worden had ik geen weegschaal bij. Wat zal ie gewogen hebben? 20 pond? Mij maakt het niet uit. De dril en de vis gaven mij plezier. Dat plezier is voor mij niet minder als de vis 15 pond zou hebben gewogen.

Schubkarper met een even lelijke smoel als de auteur

Niet lang na deze vangst was dan eindelijk het zonnetje daar. De temperatuur schoot omhoog. Mijn vitamine D gehalte schoot ook omhoog. Het stadspark vulde zich met mensen die snakten naar de lente en ik was tevreden ondanks dat ik de uren daarna helemaal geen enkele beet meer kreeg. Voor de vriendelijk voorbijganger: nog een dank je wel voor de assistentie!

Lente!!!

Sneeuw

Ik had nog nooit eerder een vis gevangen als het sneeuwde. Simpelweg omdat dit weer mij niet echt uitnodigt om aan het water te gaan zitten. Nu was er ook nog een gure wind uit het Noorden maar ik wilde toch graag eens een keer vis vangen onder deze omstandigheden.

Ik was niet de enige visser

Een aantal aalscholvers gaven al aan deze stek waarschijnlijk niet visloos was. Dat bleek ook wel toen ik al vrij vlot een marmergrondel te pakken kreeg. Missie geslaagd en inpakken maar. Bevroren handen en maden zijn niet bepaald de meest gewenste neveneffecten bij deze visserij. Ook de kans dat je richting het ijskoude water valt is groter met witte oevers.

Marmergrondel

De sneeuw leende zich overigens uitstekend om er sneeuwballen van te maken. De fotografe was begonnen met het gevecht.

Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten

De eerste barbelen van 2013!

Barbeel vangen in de winter is goed mogelijk. Er zijn alleen nogal wat voorwaarden nodig om ze ook daadwerkelijk te vangen. Het water moet troebel zijn. Want deze vis is vreselijk schuw bij helder water. Het water moet wat hoger staan. De vis verbruikt immers meer energie als deze meer moeite moet doen om niet weg te spoelen. De temperatuur mag niet te laag zijn. Te lage temperatuur betekent nog minder stofwisseling en dus minder honger bij onze koudbloedige vrienden. Je moet exact op de overwinteringsplek vissen. Ze zijn namelijk in principe niet actief. Alleen een smakelijk hapje recht voor hun neus wat hen geen moeite meer kost kan hen doen besluiten te happen. Heerlijk als al deze omstandigheden zich tegelijk voordoen. In twee uurtjes tijd vier stuks kunnen vangen met ons tweetjes! Toen het begon te regenen werd ons vermoeden bevestigd dat we de paraplu waren vergeten. Inpakken en wegwezen dus! Geen ramp want de eerste barbelen van 2013 zijn een feit!

Barbeel