Eenmaal veilig aangekomen op de stek is het leed nog niet geleden. Ik zit nog duidelijk in mijn zomervacht want de zes graden voelt allesbehalve comfortabel aan. Een flinke waarschuwing van koning winter die onvermijdelijk dichterbij komt. Langs schrikdraad en prikkeldraad wurmen om aan het water te komen is geen pretje als het schemert. Toch is tijdens de schemering de kans het grootste om de gewenste soort te vangen. Vol goede hoop gaat het wormpje het water in. Er wordt geworpen waar kringetjes te zien zijn. Vele worpen later is er geen teken geweest dat de vis interesse heeft in mijn aas. De moed begint flink te zakken. De zon laat haar eerste stralen al zien.
Wanhopig begin ik al terug te lopen richting de auto. Nog maar even proberen in de ondiepe uithoek van het watertje tegen beter weten in. Gewoon geen activiteit... Vertwijfeld ga ik mezelf steeds meer afvragen wat er nou zo leuk aan is om op dit beest te vissen. Nog steeds geen beweging van mijn dobbertje gezien. Ik besluit dat het welletjes is geweest en ik haal op om naar huis te gaan. En ondanks dat ik niets heb gezien spartelt er een visje aan mijn lijn.
Het is gewoon niet te geloven. Ik heb mijn target. Net geen tien centimeter maar ik ben door het hondsdolle heen. Blij dat ik deze soort in de pocket heb. Ik zal er ook nooit meer gericht op gaan vissen want ondanks mijn vreugde zal ik nooit vergeten hoeveel bloed, zweet en tranen er vooraf aan zijn gegaan. Zonder dalen geen pieken zullen we maar zeggen.
 |
| Amerikaanse hondsvis |
 |
| Amerikaanse hondsvis |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageer