Amsterdamn streetfishing

Genoeg informatie te vinden op internet om vanaf de kant met kunstaas de roofvis in de hoofdstad te belagen. Als je alles zo leest is het niet heel moeilijk om wat te vangen hier. Na wat kritisch zoeken blijken we voor een tientje de hele dag de auto te kunnen parkeren. Het klinkt te mooi om waar te zijn maar ruim op tijd vooraf reserveren en het kenteken doorgeven aan IJdock parkeergarage. De sensor herkent jouw auto en er komt een ticket uit die je nodig hebt om als voetganger weer terug de parking in te kunnen lopen. Bij het uitrijden herkent de sensor je kenteken weer en weg ben je. Vanaf IJdock zie je gewoon Amsterdam Centraal liggen.

Uiterst secuur peuteren we de kades aan het IJ af. De weergoden zijn vandaag niet zo op onze hand. Het is nu een flink stuk frisser, een draaiende wind naar het Noorden en vooral veel nattigheid. Heel soms menen/hopen we een tikje van vis te voelen. Toch gaan genadeloos uren voorbij zonder een vis te zien. Onder viaducten zitten we enigszins droog maar het kabaal van metro's, treinen, bussen en auto's is overweldigend. Wijzend op mijn doofheid zegt Manolo: "hoe denk je dat ik me voel?"

Soms is het iets droger en we hopen op ondieper en kleiner water bij de Wallen wat baars te vangen. Ook dat gaat vreselijk moeizaam en meer dan twee baarsjes samen zit er gewoon niet in vandaag. Het parapluutje heeft het zwaar vandaag.

 

Terug op het bungalowpark besluiten we nog de plaatselijke karper te belagen. Dat lukt nog aardig ook tot onze verbazing. De regen blijft goed zijn best doen. Ook nog weg gejaagd door mensen die vonden dat we niet vanaf het terrein van een lege bungalow mochten vissen. In plaats van tien meter links van de klagende mensen bungalow gingen we tien meter rechts van de klagende mensen bungalow vissen. Dat was wel "openbaar". Hier was het water dieper dus feitelijk hebben ze ons nog een dienst bewezen ook. De paraplu heeft definitief de geest gegeven. Achteraf was vol op de karper een beter idee maar ook dat is vissen...

 

 

Kopieergedrag

De kanaalmeerval hadden ze nog niet in Tom's Creek. Dat reduceerde mijn kansen tot nul om iets nieuws te vangen. Niet dat dit heel erg is want het was vrij rustig op het park en het weer was prima. Manolo heeft nog twee steuren op zijn verlanglijstje staan: de Atlantische steur en de spitssnuitsteur.

De succesvolle lichte haak met subtiele aasaanbieding van Ivo kopieerden we schaamteloos en weer leverde dit meer beet op dan de gemiddelde recreant aldaar die over het algemeen toch met zwaardere dobbers en grovere haken (plus een zeer royale brok aas) vissen.

Geheel ontspannen hebben we geregeld actie. Tot mijn grote verbazing vang ik weer de enige Atlantische steur op vijver drie. Verontschuldigend zeg ik tegen Manolo: "Sorry voor mij is het niet eens een jaarsoort." Zoals het een goede vismaat betaamt lacht deze de verontschuldigingen weg.

Nog geen uur later is Manolo een flinke vis aan het drillen. In een glimp meen ik de Atlantische steur te herkennen. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet op zulke korte tijd dat de sufferd zich weer laat vangen?

Toch was het zo. Manolo kopieert mij gewoon en vangt zijn gewenste target. Bij het scheppen moest ik van mezelf zijn Atlantische steur knuffelen zodat ie echt niet meer kon ontsnappen. Missie geslaagd! Eenmaal op de foto krijgt mijn grote waffel weer de overhand en ik peper hem erin dat ik hem al moe had gemaakt en zonder dat was het hem nooit gelukt om hem eruit te krijgen. Gniffelend weet Manolo dit soort rare humor toch te waarderen.

Terug in de bungalow lieten we ons de scharren en grote pietermannen goed smaken. Gekocht voor een habbekrats in een vishandel in IJmuiden. Een biertje erbij maakt het af. Geen straf zulke dagen.

Fun op zout water

We hadden liever in Noorwegen gezeten maar ook dit jaar besloten Manolo en ik er het beste van te maken en het op een binnenlandse vierdaagse vistrip te houden. Geen stress van onder welke voorwaarden je reis kan doorgaan, als ie al doorgaat... De auto zit in elk geval goed vol.

Op de eerste dag halen we aardig wat zagers en zeepieren op om vervolgens met een licht stokje te peuteren langs de kade in IJmuiden. Tot onze verrassing is zowat elke worp een aanbeet. Het mini stukje zager op een minihaakje valt enorm in de smaak. En zo tikken we met zijn tweetjes tientallen zoutwatervisjes omhoog op twee uurtjes tijd. Een heerlijke start van onze quality time. 

 

Dan is het tijd om de sleutel van onze bungalow te halen en ons tegoed te doen aan een overheerlijke pasta. Energie opdoen voor de volgende stek: het Noordzeekanaal. Het werd ons overigens erg duidelijk dat we gewend zijn aan elektrisch koken...

 

Smijten met poken richting het midden van het kanaal met honderd gram werpgewicht. We hopen sterk op platvis want die hadden we nog niet gezien bij de kade. De kant was pas gemaaid en we waren daar als enige vissers heerlijk comfortabel aan het vissen. Helemaal alleen waren we niet want een hoop spionnen vanuit de auto waren aan het gluren of wij maatse lekkernijen aan het vangen waren. Die halen pas hun hengels uit als ze zien vangen dus... Ik hoop dat deze lui ook een verrekijker bij zich hadden want we hadden ook een microfishing haakje erbij met een een flinterdun stukje zager. Dat je eigenlijk bij jezelf denkt: hoe moet de vis dat gaan vinden? 

 

Ook nu zijn we blij verrast dat we goed beet blijven houden. In totaal zeven soorten waarvan drie soorten platvis. De platvis vloek bij Manolo duurde erg lang en we ruilden op een gegeven moment van stek om er maar voor te zorgen dat hij ook platvis ging vangen. Maar uiteraard begon ik platvis te vangen waar hij had gezeten. En het duurde vreselijk lang maar uiteindelijk wist hij ook een trio tongen binnen te halen. Mooie start van onze trip!